Η Ευρωπαϊκή Ενωση απέχει πολύ από το να είναι μία ομοσπονδιακή οντότητα.

Η έννοια των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» παραμένει μία απόμακρη ιδέα.

Ο υβριδικός χαρακτήρας της Ενωσης δεν διευκόλυνε τη δημιουργία μίας ενιαίας πολιτικής άμυνας, με δεδομένο μάλιστα ότι η άμυνα αγγίζει στην καρδιά του κράτους.

Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά και ό,τι ακολούθησε μετά τον πόλεμο του Ιράκ, απέδειξαν τις ανάγκες αλλά και τα όρια τις Ευρώπης. Αυτό που ονομάζουμε «soft power», (ήπια δύναμη) είναι ένα επιθυμητό στοιχείο που θα μπορούσε να αντισταθμίσει τη στρατιωτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Ευρώπη θα πρέπει να αναπτύξει τη δική της στρατιωτική δύναμη, όπως άλλωστε το κάνει ήδη σιγά-σιγά. Είναι απαραίτητη μία τέτοια δύναμη ιδιαίτερα για τις περιοχές όπου μόνο η Ευρώπη γίνεται αποδεκτή ως μεσολαβητής.

Αγκάθι ο προϋπολογισμός για την άμυνα, ο οποίος δεν είναι δημοφιλής. Οι Ευρωπαίοι θα προτιμούσαν να χρησιμοποιούνται οι δημόσιες δαπάνες για τομείς που επηρεάζουν περισσότερο την καθημερινή τους ζωή.

Ο προϋπολογισμός του Πενταγώνου είναι λίγο μεγαλύτερος από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια. Στο σύνολό τους, οι ευρωπαϊκές χώρες δαπανούν για την άμυνα 1,9% του ΑΕΠ, έναντι 3,4% που δαπανούν οι ΗΠΑ.

Η Αμερική είναι δέκα φορές πιο αποτελεσματική στις αμυντικές της δαπάνες από την Ευρώπη. Αν ληφθούν υπόψη οι σπατάλες του Πενταγώνου, αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι πραγματικά απογοητευτική.

Δεν είναι ανάγκη να περάσουμε από το ένα άκρο στο άλλο, θα πρέπει όμως να αποδείξουμε ότι υπάρχει η θέληση να αποκτήσει η Ευρώπη ένα πολιτικό βάρος, ανάλογο με την οικονομική της βαρύτητα.

Η μεγάλη πρόκληση για την Ευρώπη είναι να κατορθώσει να μιλάει με μία φωνή για τα θέματα άμυνας και ασφάλειας.