Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι καιρός τώρα που ακούμε και διαβάζουμε για τη δύση της Δύσης και για έναν μετα-αμερικανικό κόσμο. Πλέον, στις χαώδεις σκηνές στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, αρκετοί βλέπουν να συνθλίβονται στους τροχούς των αμερικανικών μεταγωγικών όχι μόνο Αφγανοί, αλλά και η αξιοπιστία ισχύος των ΗΠΑ διεθνώς.
Αναμφισβήτητα είναι αποτυχία τεραστίων διαστάσεων, όπως αποτυπώνεται και στις εικόνες των Σινούκ να πηγαινοέρχονται πάνω από τη στέγη της πρεσβείας, αλλά η ισχύς (και) της Αμερικής στο εξωτερικό εξαρτάται από την υγεία της στο εσωτερικό.
Το δηλητηριώδες σχόλιο Κινέζου αξιωματούχου είναι ενδεικτικό. «Στο Αφγανιστάν υπήρξε πιο ομαλή εναλλαγή στην εξουσία από εκείνη στις ΗΠΑ από τον Τραμπ στον Μπάιντεν». Ο κ. «τέλος της Ιστορίας» το διατύπωσε αλλιώς. Αν ψάχνεις τεκμήριο αμερικανικής παρακμής, στην Ημέρα Πολιορκίας θα το βρεις. Στην 6η Ιανουαρίου, οπότε εισέβαλε στο Καπιτώλιο με σχετική ευκολία ένα σμάρι περήφανων τραμπούκων, γυμνόστηθων με κέρατα, συνωμοσιολόγων, και νοσταλγών της εποχής Βορείων και Νοτίων, φέρνοντας «στη σκηνή [...] την πτώση των αξιών που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σταματούσαν να θέλουν να εξάγουν στους λαούς του κόσμου και να την κάνουν αφορμή ανάμιξης στις υποθέσεις άλλων κρατών».
Βρισκόμαστε σε ένα νέο σκηνικό. Όχι μόνο στο «νεκροταφείο των αυτοκρατοριών», όπου και η πιο ασυναγώνιστη ισχύς πληρώνει το τίμημα της Ύβρεως και γεύεται την Νέμεσιν.
Βρισκόμαστε σε ένα νέο σκηνικό. Δεν ξέρω αν η παρακμή είναι κάτι νομοτελειακό, ακολουθώντας το πρότυπο των αυτοκρατοριών σε όλη την Ιστορία, όπου η άνοδος και η πτώση είχε κοινά στοιχεία.
Βρισκόμαστε σε ένα νέο σκηνικό, αλλά και οι εναλλακτικές δεν προκαλούν ενθουσιασμό. Ένας νέος κόσμος ξημερώνει, διαφορετικός. Λέτε να βγει ο Τσαρλς Κάπτσαν, βετεράνος του Λευκού Οίκου επί Κλίντον, αληθινός; Για πρώτη φορά στην ιστορία, έγραφε προ δεκαετίας στο βιβλίο του «Ένας Κόσμος Κανενός» (No One’s World), ο κόσμος δεν θα έχει έναν παγκόσμιο οδηγό.
