Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Όσο και αν μας στενοχωρεί, οι φυσικές καταστροφές δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό. Ανάλογη τραγωδία με αυτήν που έζησε φέτος η Ελλάδα από τις δασικές πυρκαγιές βιώνουν και άλλες χώρες της Λεκάνης της Μεσογείου και όχι μόνο. Το μέγεθος των καταστροφών από ακραία φυσικά φαινόμενα δεν είναι λοιπόν ελληνική ιδιαιτερότητα. Το ίδιο ισχύει και για τον πλημμελή τρόπο αντίδρασης της κρατικής μηχανής. Το διεθνές ρεπορτάζ βρίθει από λάθη, παραλείψεις, ολιγωρίες, πολιτικές σκοπιμότητες που οδηγούν πολλές φορές σε χειρότερη κατάληξη στο εξωτερικό. Εκείνο, όμως, που διαφοροποιεί πραγματικά το πολιτικό σύστημά μας από εκείνο άλλων κρατών είναι η διαχρονική αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να παραδεχθεί τα λάθη του. Προς στιγμήν φάνηκε, βέβαια, ότι η παρούσα κυβέρνηση θα απέφευγε την πεπατημένη. Ο πρωθυπουργός ζήτησε «συγγνώμη» για τις αστοχίες και όλοι πιστέψαμε ότι κάτι αλλάζει σε αυτόν τον τομέα.
Ωστόσο, τις επόμενες ώρες τα κυβερνητικά στελέχη που είχαν τις κύριες αρμοδιότητες για την πρόληψη, τον συντονισμό δράσεων και την κατάσβεση των πυρκαγιών τα βρήκαν όλα καλώς καμωμένα. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας πληροφόρησαν ότι ενήργησαν άψογα σε όλα τα επίπεδα και πως δεν μπορούσε να γίνει τίποτα καλύτερο δεδομένων των εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών.
Όσο εύφλεκτο είναι λοιπόν το φυσικό περιβάλλον, τόσο δύσφλεκτες αποδεικνύονται οι δικαιολογίες. Και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Γιατί το να διεκδικεί κανείς το αλάθητο πλήττει την εμπιστοσύνη των άλλων αναφορικά με τους μελλοντικούς χειρισμούς του: αν κάποιος δεν βλέπει τα λάθη του, είναι αδύνατον να τα διορθώσει και να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον.
Το ίδιο ισχύει φυσικά και αν τα βλέπει αλλά δεν τα αποκαλύπτει.
Και για να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι, εάν δεν πληροφορηθούμε ποτέ ποια πρόσωπα πήραν ποιες αποφάσεις εκείνες τις δύσκολες ώρες στο κέντρο συντονισμού, τότε θα είναι δύσκολο να αποτρέψουμε άλλη μια «Βόρεια Εύβοια». Και φυσικά θα ακούμε και τότε για αλάνθαστους χειρισμούς. Εκτός και αν κάποιος αποφασίσει ότι έφτασε η ώρα της πολιτικής ευθύνης.
