Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Αμέσως στη μάχη της κατάσβεσης ρίχτηκαν οι πυροσβέστες από Κύπρο, Γαλλία, που κατέφθασαν για να συνδράμουν τις δικές μας πυροσβεστικές δυνάμεις.
Έτσι, στη χώρα μας έχουν φτάσει από την Κύπρο 40 πυροσβέστες που επιχειρούν στην Άνω Βαρυμπόμπη Αττικής και από τη Γαλλία 83 πυροσβέστες. Παράλληλα, οι δύο χώρες έστειλαν και από δύο πυροσβεστικά αεροσκάφη, ιδιαίτερα πολύτιμα, καθώς για τα δικά μας έχουμε χάσει την… μπάλα για την κατάστασή τους και το πού βρίσκονται.
Ακόμη, φτάνει βοήθεια από Σουηδία, Ρουμανία, Ελβετία και ενδεχομένως και από άλλες χώρες.
Είμαστε υπόχρεοι σε όλους αυτούς που ήρθαν να μας βοηθήσουν, σε μια τόσο δύσκολη και επικίνδυνη προσπάθεια.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, γιατί καθυστερήσαμε να ζητήσουμε την ενεργοποίηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας;
Αν ερχόταν νωρίτερα η ξένη βοήθεια, ίσως είχε αποφευχθεί το πρωτοφανές μέγεθος της καταστροφής.
Και η ξένη βοήθεια δεν έρχεται αν δεν τη ζητήσει η πληττόμενη χώρα. Δεν μπορεί μια χώρα να στείλει δυνάμεις της σε μια άλλη αν δεν υπάρξει αίτημα.
Μάλλον, όμως, υπερεκτιμήσαμε τις δικές μας δυνάμεις και την «οργάνωσή» μας, οι οποίες, αμφότερες, σύμφωνα με την εικόνα της Αττικής, της Πελοποννήσου και της Εύβοιας, αποδείχτηκαν πάρα πολύ λίγες, ακόμη και όταν τα μποφόρ ήταν μηδενικά.
Εδώ, θα παρατηρήσει κάποιος, ξεχάσαμε να ενεργοποιήσουμε τον Στρατό και το κάναμε με σημαντική καθυστέρηση. Τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας θα σκεπτόμασταν; Βέβαια, με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία. Όμως η ιστορία διδάσκει και ενίοτε είναι σκληρή. Όπως μας έδωσε το σκληρό μάθημα με το Μάτι το 2018, που έκτοτε εκκενώνονται οι οικισμοί για να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Τώρα μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να υποεκτιμούμε καταστάσεις και υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας.
