Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Η Ισλανδία πήρε μια εντυπωσιακή πρωτοβουλία που σίγουρα αρέσει στους εργαζομένους. Λιγότερες ώρες εργασίας εβδομαδιαίως χωρίς μείωση αποδοχών, που σημαίνει επιπλέον προσωπικός χρόνος και κίνητρο για να καταστήσουν πιο δημιουργική και αποδοτική την εργασία τους. Η ισλανδική κυβέρνηση πραγματοποίησε από το 2015 έως το 2019 ένα πείραμα εφαρμόζοντας εβδομάδα εργασίας με λιγότερες από 40 ώρες. Το συμπέρασμα ήταν η συνολική παραγωγή να μη μειωθεί στις περισσότερες θέσεις εργασίας και σε ορισμένες μάλιστα να βελτιωθεί.
Τώρα, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας εργάζονται 36 ώρες την εβδομάδα αντί για 40 και οι διευθύνοντες δίδουν μεγαλύτερη έμφαση στα projects, αφού έχουν μειώσει τον χρόνο των συναντήσεων και της επικοινωνίας με το προσωπικό μέσω της τεχνολογίας. Αντίστοιχα πειράματα έχουν γίνει και σε άλλες χώρες, με μικρή όμως επιτυχία, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα σε επίπεδο παραγωγικότητας και εργασίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όπως εξηγούν οικονομικοί αναλυτές, για να μειωθεί ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας στο εργασιακό περιβάλλον. Ο τρόπος σκέψης, συμπεριφοράς και αντίδρασης αναμφισβήτητα καθορίζει τις ενέργειές μας και όταν είναι κατάλληλα δομημένος μπορεί να ενθαρρύνει την καινοτομία, την οργανωτικότητα, το ομαδικό πνεύμα και εν τέλει την απόδοση.
Η Ισλανδία αναμφισβήτητα είναι μια χώρα με μοντέρνα και ευέλικτη οικονομία, που κατάφερε μάλιστα να ξεπεράσει την τεράστια χρηματοοικονομική κρίση του 2008 με υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος, με την έξυπνη οικονομική πολιτική που ακολούθησε και με την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. Οπότε μπορεί κάλλιστα και ακολουθεί με επιτυχία ρηξικέλευθα προγράμματα στον χώρο της εργασίας. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πολλά θέματα ανεπίλυτα στα εργασιακά που «στοιχειώνουν» όχι μόνο τα οικονομικά των εργαζομένων αλλά και την ποιότητα της κοινωνικής ζωής.
Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που αμείβονται με μισθούς πείνας τη στιγμή που οι επιχειρήσεις έχουν τεράστια έσοδα και επιλέγουν να δαπανούν ποσά σε υπέρογκες αμοιβές και μπόνους μόνο των υψηλόβαθμων στελεχών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες. Γιατί λοιπόν να μη συνδέονται όλες οι βαθμίδες εργασίας με κίνητρα και μπόνους ούτως ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να παρακινούνται σε βελτίωση των αποδόσεών τους; Και γιατί να μην περνούν από προγράμματα επανεκπαίδευσης ώστε να αποκτούν περισσότερες ικανότητες; Το μοντέλο λοιπόν που εξασφαλίζει κέρδος σε όλους ανάλογα με τη συμμετοχή τους και την απόδοσή τους θα ήταν το πλέον ιδανικό. Γιατί όποιος έχει κίνητρο να φέρνει αποτέλεσμα στην εργασία του, θα το κάνει και με λιγότερες ώρες εργασίας. Και φυσικά αυτό, ως δεύτερο κίνητρο, θα φέρει και ποιότητα στην προσωπική του ζωή. Γιατί άραγε οι επιχειρήσεις καθυστερούν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο μοντέλο;
