Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κάποτε, λέει, ο Jean de La Fontaine (Λαφοντέν), έπεσε πανούκλα στη ζούγκλα και τότε αποφάσισαν τα ζώα να βρουν τον ένοχο, για να εξιλεωθούν στους θεούς. Συνεκροτήθη δικαστήριο με πρόεδρο τον λέοντα, συνέδρους τον λύκο και την τίγρη, η αλεπού ήταν ο εισαγγελέας και ο όφις ο γραμματέας.
Σηκώθηκε πρώτος ο λέων και είπε «αφού πρέπει όλα να τα πούμε, θα πω κι εγώ την αμαρτία μου. Κάποτε κατασπάραξα κάποιους κυνηγούς». Πετάγεται η αλεπού: «Ω! Μεγαλειότατε! Οποίαν τιμήν περιποιήσατε σ’ αυτούς! Τι άλλο μπορούσαν να ελπίζουν από το να κατασπαραχθούν από τον βασιλιά των ζώων;» Χειροκροτήματα, αθώος ο λέων.
Σηκώνεται και ο λύκος: «Εγώ εκτός από τα πρόβατα, έφαγα και τους βοσκούς». «Ω! Μεγαλειότατε!› ξαναλέει η αλεπού, «οποία ευσπλαχνία! Τι θα έκαναν, άλλωστε, χωρίς τα πρόβατά τους;» Αθώος και ο λύκος. Κάτι ανάλογο είπε η τίγρης, ώσπου στο βάθος ένας γαϊδαράκος, κατόρθωσε και σηκώθηκε στα πόδια του: «Αφού τα λέμε όλα, θα πω κι εγώ την αμαρτία μου: κάποια φορά πεινούσα, το αφεντικό μου είχε θερίσει το χωράφι και δεν είχα να φάω. Ο κήπος ενός αβαείου είχε ακόμη χορτάρι και τότε, όπως ήταν δροσερό, άπλωσα τη γλώσσα μου και άρπαξα μια, δυο, ίσως και τρεις τούφες χορτάρι».
Τότε σηκώθηκαν όλοι όρθιοι έξαλλοι και λένε: «Αυτός είναι ο ένοχος! Τόλμησες να απλώσεις τη γλώσσα στο ξένο χορτάρι!» και τον κατασπάραξαν τον φουκαρά.
Μα είναι ιστορίες αυτές για παιδιά; Γιατί είναι ιστορίες για μεγάλους αυτές που σερβίρει η αυλή στην κορονοεποχή; Τo ανάθεμα για τα πάρτι των νέων, αλλά οι ύμνοι για τους σταρ που παρτάρουν στο νησιά και διαφημίζουν τη χώρα; Ε, καλά και στις Κάννες προ ημερών η «γκλαμουριά» απάλλαξε τους διασήμους από των πρωτοκόλλων τα πανιά.
Από την πανδημία, όμως, δεν θα απαλλαγούμε με των ενόχων τη σκηνοθεσία. Ρωτήστε και τον λέοντα, που δεν έφερε στη ζούγκλα τη σωτηρία.
