Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Στη Γαλλία ο Μακρόν θέσπισε «πάσο υγείας» -πιστοποιητικό ανοσίας, δηλαδή- για όσους θέλουν να μπαίνουν σε νυχτερινά κλαμπ και χώρους συναθροίσεων άνω των χιλίων ατόμων. Η κυβέρνηση της Σλοβακίας ανακοίνωσε χθες «λοταρία εμβολιασμού» με εβδομαδιαίο έπαθλο έως και 2 εκατομμύρια ευρώ για να δελεάσει τους δύσπιστους και τους αρνητές να «τσιμπηθούν».
Στη Ρωσία αποφασίστηκε πως όσοι δεν είναι εμβολιασμένοι θα μπορούν πλέον να δουλεύουν μόνον με τηλεργασία, στο Καζακστάν οι ανεμβολίαστοι απαγορεύεται να πηγαίνουν σε μπαρ, σινεμά και θέατρα, και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα οι μη εμβολιασμένοι θα είναι στο εξής αποκλεισμένοι από γήπεδα και πάσης φύσεως θεάματα.
Υπάρχουν και χειρότερα: Στην Αμερική, το νοσοκομείο HoustonMethodist απέλυσε 178 υπαλλήλους που είχαν αρνηθεί να εμβολιαστούν. Στους υπόλοιπους η διοίκηση επέδωσε τελεσίγραφο. Όσοι δεν εμβολιαστούν έως τις 21 Ιουλίου θα απολυθούν επίσης.
Ο κόσμος της πανδημίας είναι σκληρός έως και δυστοπικός. Ίσως δεν είναι δίκαιος και, ενίοτε, δεν είναι και δημοκρατικός. Και η συζήτηση για τα «προνόμια», τις διαχωριστικές γραμμές εμβολιασμένων και μη, είναι δύσκολη σε όλες τις χώρες - πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Για την οποία αποτελεί όρο οικονομικής επιβίωσης η διάσωση του τουρισμού.
Μόλις χθες το Reuters αποκάλυψε πως στη γερμανική καγκελαρία υπήρξαν εισηγήσεις για επιβολή «μοντέλου Πορτογαλίας» και στη χώρα μας - για την επιβολή, δηλαδή, 14ήμερης καραντίνας στους ταξιδιώτες που θα επέστρεφαν από την Ελλάδα. Εάν αυτή η εισήγηση περνούσε, μπορεί να ήταν και η χαριστική βολή για την τουριστική σεζόν, μετά και την απώλεια της βρετανικής αγοράς τουλάχιστον έως τα τέλη Ιουλίου.
Ίσως αυτή η παράμετρος εξηγεί και την εσπευσμένη απόφαση για ταξίδια στα νησιά μόνον με PCR ή rapid test για τους ανεμβολίαστους από τη Δευτέρα. Εν μέρει ίσως εξηγεί και την αμφιλεγόμενη επιλογή για γενικό διαχωρισμό της εστίασης σε «covid free» και μη, με την ευθύνη εφαρμογής μάλιστα να περνά στους επιχειρηματίες του κλάδου.
Δεν εξηγεί, όμως, σε καμία περίπτωση και την επιθετική ρητορική που υιοθετείται εσχάτως από ορισμένους αρμοδίους για τους ανεμβολίαστους, είτε πρόκειται για απλώς φοβισμένους είτε για αρνητές. Ο στιγματισμός και ο αποκλεισμός γεννούν αντίδραση, όπως και η σύγχυση ανάμεσα στη χαλαρότητα και στις απαγορεύσεις. Και, ιστορικά, στις σκληρές εποχές, είθισται να αποδίδει περισσότερο η πειθώς, η εμπιστοσύνη και η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.
