Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το ξενοδοχειακό κομμάτι του Εθνικού Συστήματος Υγείας πρέπει να είναι τέτοιο που να μπορεί να υποδεχτεί τους συμπολίτες μας που βρίσκονται σε ανάγκη», είπε ο υπουργός. Δεν πάει ούτε μήνας από εκείνα τα εγκαίνια δομής στην Πελοπόννησο, στα οποία διαβεβαίωσε πως «τα παιδιά και οι ψυχικά ασθενείς αποτελούν για εμάς πρώτη προτεραιότητα».
Ας το παραδεχτούμε. Οι ψυχικά ασθενείς δεν αποτελούν προτεραιότητα. Ίσως και για να καθησυχάζεται η κοινωνία για την εύθραυστη, έτσι κι αλλιώς, φυσιολογικότητά της. Υπάρχει άραγε, τέτοια λέξη; Η γλωσσολογία ας μας ψέξει. Ας το παραδεχτούμε, είμαστε ανοιχτοί σε απωθήσεις, αρνήσεις, και μπόλικες συγκαλύψεις για αυτούς που είναι ίσκιοι. Μπορεί να ήταν και να είναι υπέροχοι άνθρωποι, μα δεν θα γίνουν ταινία σαν τον Τζον Νας και δεν θα πάρουν Νόμπελ για παίγνια και θεωρία. Μπορεί να μιλάμε πια ανοιχτά και δημόσια γύρω από ζητήματα τα οποία εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα θεωρούσαμε ταμπού, αλλά τα τείχη και τα στερεότυπα δεν έχουν πάει αλλού.
Δεν το ομολογούμε, αλλά αποδεχόμαστε αυτές τις μορφές βίας. Την εγκατάλειψη, τον στιγματισμό, την περιθωριοποίηση. Δεν το ομολογούμε, αλλά αποδεχόμαστε αυτές τις μορφές βίας. Ήταν κρεμάμενο το κλήμα, μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης, η πανδημία δεν θα τ’ αφήσει να ισορροπήσει. Χωρίς δομές, χωρίς απαντήσεις, με τους νέους ασθενείς που θα δημιουργήσει.
Δεν ξέρω πόσους έχουν χαστουκίσει οι φωτογραφίες, που δημοσίευσε η ΟΕΝΓΕ από την Ψυχιατρική Κλινική του Θριάσιου Νοσοκομείου, μια μέρα μετά τη γενική εφημερία.
«Ράντζα παντού. Στους διαδρόμους, στην τραπεζαρία, σε κάθε σπιθαμή της κλινικής. Μόνο στα γραφεία του προσωπικού δεν υπάρχουν ράντζα και στις τουαλέτες». Συμμαζώνει σε λίγες λέξεις την ασυμμάζευτη ιστορία, μα η εικόνα είναι αυτή που σε τρελαίνει. Χειμώνα ως το μυαλό φέρνει.
Κι όμως, θα θυμώσεις, θα λυπηθείς, θα εκνευριστείς, αλλά στου κόσμου το γοργοτρέξιμο θα αφεθείς. Μόνο κανονικό να μην το πεις. Μεγαλύτερο «κουσούρι» θα είναι να επιστρέψουν όλα εκεί που ήταν.
