Το να συμμετέχεις και να παίζεις στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είναι ένα όνειρο για οποιονδήποτε παίκτη, αλλά για κάποιους αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερα.
Για όσους είχαν μια περίπλοκη ζωή, το να βγαίνεις στον αγωνιστικό χώρο για να παίξεις στην πιο σημαντική διοργάνωση της σεζόν είναι επίσης μια ρεβάνς, κάποιες φορές ακόμη και απρόσμενη.
Αρκεί να σκεφτούμε τον Μεντί, τον τερματοφύλακα της Τσέλσι, ο οποίος το 2014 δεν είχε συμβόλαιο και πήγε στο γραφείο απασχόλησης επειδή η καριέρα του στο ποδόσφαιρο φαινόταν να τελείωσε. Η συνέχεια γνωστή: όχι μόνο καταξιώθηκε σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά τον Μάιο σήκωσε το τρόπαιο του Champions League.
Επίσης, το γεγονός ότι την ίδια περίοδο ένας από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής Ουκρανίας, που προκρίθηκε στους προημιτελικούς του Euro 2020, προπονούνταν μόνος του στους δρόμους της Μόσχας, αφού δραπέτευσε από τον πόλεμο στο Ντόνμπας.
Ο Ολεξάντερ Ζιντσένκο δεν ξεχνάει εκείνες τις στιγμές, αντίθετα, όπως εξήγησε πριν από λίγο καιρό στο ITV News, αντλεί την απαραίτητη δύναμη για να γίνει ένας από τους πιστούς του Πεπ Γκουαρντιόλα στην πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Σίτι.
Όλα ξεκίνησαν στο Ντόνετσκ, έδρα της Σαχτάρ. Ο Ζιντσένκο έπαιζε στις ομάδες Νέων του συλλόγου από τότε που ήταν ακόμη παιδί, αλλά το 2014 ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ των αυτονομιστών του Ντόνμπας και της ουκρανικής κυβέρνησης.
Μια κατάσταση που οδήγησε τον νεαρό τότε ποδοσφαιριστή (γεννημένος το 1996) να φύγει στη Ρωσία με όλη την οικογένειά του. Η Σαχτάρ, ωστόσο, τον ήθελε πίσω και η συμβατική του κατάσταση τον ανάγκασε να παραμείνει χωρίς ομάδα.
Το μοναδικό μέρος για προπόνηση, τότε, ήταν οι δρόμοι της ρωσικής πρωτεύουσας. Μια ιστορία που τον έκανε να είναι αυτό που είναι. «Αυτή η περίοδος ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου, αλλά δεν μπορείς να χάσεις τα όνειρά σου», είχε εξομολογηθεί στο ITV News.
«Και για πολύ καιρό δεν έχω μιλήσει γι΄ αυτό, γιατί είναι πολύ δύσκολο να το σκεφτώ και δεν μπορώ καν να εξηγήσω όλα όσα ένιωσα εκείνες τις στιγμές. Αλλά είναι μια κατάσταση που με έκανε πιο δυνατό. Ως παιδί δεν θα είχα ποτέ ονειρευτεί να παίξω στον τελικό του Champions League μια μέρα. Αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατον».
Αλλά ο δρόμος ήταν μακρύς. Όταν ο Ζιντσένκο βρήκε μια νέα ομάδα, το 2015, η κατάσταση ήταν εξίσου περίπλοκη. Ο Ουκρανός συμφώνησε με την UFA, ένα σύλλογο στην πρωτεύουσα της Μπασκίρια, στα Ουράλια, πολύ μακριά (1.500 χλμ.) από τη Μόσχα.
Μια άλλη εμπειρία, ικανή να αφήσει το στίγμα της, αλλά που τελικά αποδείχθηκε η σωστή επιλογή. Από εκεί ο Ουκρανός απογειώθηκε, πηγαίνοντας πρώτα στην Αϊντχόφεν και ύστερα στη Μάντσεστερ Σίτι.
«Άφησα το σπίτι μου για να πάω πάρα πολλά χιλιόμετρα μακριά. Ζούσα μόνος, είχα μόνο την ομάδα μου, χωρίς γονείς, χωρίς τίποτα άλλο...», θυμήθηκε ο διεθνής επιθετικός.
«Φυσικά, όλοι στον κόσμο έχουν περίπλοκες στιγμές, ακόμη κι εμείς οι ποδοσφαιριστές με τους τραυματισμούς ή με άλλους τύπους προβλημάτων. Αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να παλεύεις, γιατί είναι μια δέσμευση που έχεις με τον εαυτό σου».
Και το να ονειρεύεσαι να κερδίσεις το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αφού έχει ζήσει όλα αυτά, μπορεί να κάνει το όνειρο ακόμα πιο γλυκό...
