Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εν αρχή είναι η υπόθεση. Ποτέ δεν ψάχνω για μία “κωμική” υπόθεση ή για μία “αστεία” ιστορία. Ψάχνω για μία τραγωδία. Περισσότερο από την κωμωδία, η φάρσα συγγενεύει στενά με την τραγωδία... Μερικοί θεωρούν ότι στις φάρσες χρειάζονται κωμικοί. Μέγα λάθος!»
Κάτι παραπάνω ξέρει ο Βρετανός συγγραφέας Ρέι Κούνεϊ. Η υπόθεση δεν είναι για γέλια, αλλά συγγενεύει στενά με την κωμωδία, ξεπερνά ακόμη και χολιγουντιανή ταινία.
Θα μπορούσε να αρχίζει με ένα δευτερεύον θέμα, ανατρέποντας τη χρονολογική σειρά. «Θεσσαλονίκη: Ηλικιωμένη ομολόγησε ότι έκλεψε φιαλίδιο της Pfizer για ενθύμιο». Εμβόλιο βρήκε; Τόσα έργα τέχνης περιμένουν τους «παθιασμένους». Φιλότεχνους και μποέμ. Ξεχάστε τον Αρσέν Λουπέν, τον αριστοκράτη λωποδύτη, που γεννήθηκε στο Παρίσι από την πένα του Μορίς Λεμπλάν.
«Ένας ζωγράφος μεγάλων επιφανειών», κοινώς ελαιοχρωματιστής, Έλληνας εκ γενετής, ένας Πικάσο, ένας Μοντριάν, μια γυψοσανίδα, ρούχα μαύρα για τη «δουλειά» (ο καλός ο κλέφτης τέχνης είναι ντυμένος από την κορυφή ως τα νύχια σαν καλιακούδα), παραπλάνηση του φύλακα με ψεύτικους συναγερμούς (το έχω δει στην ταινία «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο» με την Όντρεϊ Χέπμπορν και τον Πίτερ Ο’ Τουλ, που εισβάλλουν στο Λούβρο και τεστάρουν με αυτόν τον τρόπο τα αντανακλαστικά της ασφαλείας), αφαίρεση των κάδρων στα σκαλιά, μια αναποδιά, πεταμένα χαρτιά, ένα σχέδιο του Κάτσια που πήγε καλιά, διαφυγή με τα μέσα μεταφοράς, εννέα χρόνια χαράς, ταξίδια και ήδη βλέπω σηκωμένα φρύδια.
Ένας νόμος στα τέλη του 2020 για απόρρητη χρηματική αμοιβή πληροφοριοδοτών, που συμβάλλουν στην ανάκτηση μνημείων, έτσι για να αιωρείται στο σενάριο κάτι βαρύ, θεσμικό, μια κοπελιά για την κομεντί, μια ρεματιά στην τελευταία στροφή, μία ανατροπή. Μία ανατροπή που αφορά λιγότερο την ουσία της υπό διερεύνηση υπόθεσης και περισσότερο το θέαμα. Αναποδογυρίζουν τον σουρεαλισμό, κυκλώνουν τον κυβισμό, κλέβουν το γέλιο με τον σχεδιασμό.
Τους έπεσε ο Πικάσο κι αυτό δεν ήταν το μόνο λάθος. Πουτ δε Πικάσο ντάουν σλόουλι σε ένα ευφάνταστο οδοιπορικό δύο ημερών, ανάλαφρο και διασκεδαστικό, αρκετά μακριά από το σύνηθες γκρίζο σκηνικό. Ή μήπως όχι; Στην πίσω πλευρά η αφιέρωση γράφει «κλασικά ελληνικό».
