Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Τα δύο κυριότερα θέματα στην ατζέντα της χθεσινής δεύτερης διεθνούς συνόδου του Βερολίνου για τη Λιβύη -από την οποία, ως γνωστόν, αποκλείστηκε αδικαιολόγητα η Ελλάδα- ήταν η απόσυρση των ξένων στρατευμάτων από τη βορειοαφρικανική χώρα και η προγραμματισμένη διενέργεια εκλογών στις 24 Δεκεμβρίου.
Το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον κατέστησαν σαφές σε Μόσχα και Άγκυρα πως αναμένουν την υλοποίηση της συμφωνίας της 23ης Οκτωβρίου για την αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων από την περιοχή. Την ίδια ώρα ο γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες εξέφραζε την ανησυχία για τους όρους διεξαγωγής των εκλογών καλώντας ουσιαστικά όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις να ανοίξουν επιτέλους τον δρόμο για την πολιτική μετάβαση στη χώρα.
Τα δύο ζητήματα είναι όμως εμφανώς αλληλένδετα. Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερα σημασία ο χρονισμός της απόσυρσης των περίπου 20.000 στρατιωτών και μισθοφόρων που βρίσκονται σήμερα στη Λιβύη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χάικο Μάας δεν έδειξε να βιάζεται και σημείωσε ότι η αποχώρηση των ξένων δυνάμεων θα πρέπει να γίνει σταδιακά και συντονισμένα, ούτως ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να δημιουργηθεί υπεροχή στη μία ή την άλλη πλευρά. Το επιχείρημά του δεν ακούγεται παράλογο…
Ο χρόνος, όμως, δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος της ειρήνευσης στη Λιβύη. Παρά την αντιπαλότητά τους στην εμφύλια διαμάχη, η Τουρκία και η Ρωσία έχουν κοινό συμφέρον να καθυστερήσουν όσο μπορούν την αποχώρησή τους. Προφανής στόχος τους είναι να εδραιώσουν τα στρατηγικά συμφέροντά τους και να παραμείνουν στο «παιχνίδι» ακόμη και μετά τις εκλογές.
Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ. Αφήνοντας πίσω της τον απομονωτισμό του Τραμπ η Ουάσιγκτον καλείται να αναλάβει διπλωματική δράση για να μην παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες οι δεσμεύσεις περί στρατιωτικής αποχώρησης. Άλλωστε, οι εξελίξεις στη Λιβύη την επόμενη περίοδο μπορεί να αποτελέσουν και ένα κριτήριο για την αξιολόγηση της εξωτερικής πολιτικής του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου.
