Μπαίνει στην αίθουσα σαν θύελλα: σφίγγει χέρια, κτυπάει πλάτες, κλέβει μια μπουκιά από το πιάτο μιας οπαδού του. Τα πλήθη λατρεύουν τον Ρούντι Τζουλιάνι, τον «δήμαρχο της Αμερικής», που έβγαλε τη Νέα Υόρκη από το τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου. Αν λάβει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα κερδίσει τη Χίλαρι Κλίντον, αλλά θα έρθει ισόπαλος με τον Μπάρακ Ομπάμα.
Ομως ο Τζουλιάνι έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: έχει αποδείξει ότι είναι σκληρός με την τρομοκρατία και σκληρός με την εγκληματικότητα. Αυτά είναι και τα βασικά συνθήματά του.
Οι επιδόσεις του Τζουλιάνι στη Νέα Υόρκη ήταν πράγματι εντυπωσιακές. Η πόλη που παρέλαβε το 1994 βρισκόταν σε κακή κατάσταση. Η εγκληματικότητα ήταν ανεξέλεγκτη. Ενας στους έξι κατοίκους εκμεταλλευόταν τη γενναιοδωρία του κοινωνικού κράτους. Πολλοί κάτοικοι σκέπτονταν να μεταναστεύσουν. Οταν ο Τζουλιάνι κέρδισε με μικρή διαφορά τον Ντέιβιντ Ντίνκινς, στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Διόρισε έναν αρχηγό της αστυνομίας που άρχισε να κυνηγά τους μικροεγκληματίες, καταφέρνοντας έτσι να ανακόψει και τα σοβαρότερα εγκλήματα. Οπως αποδείχθηκε, πολλοί από εκείνους που δεν έκαναν τον κόπο να πληρώσουν εισιτήριο στο μετρό είχαν και όπλα στην κατοχή τους ή έπαιρναν ναρκωτικά. Το ηθικό της αστυνομίας ανέβηκε κατακόρυφα, η εγκληματικότητα υποδιπλασιάστηκε και οι φόνοι μειώθηκαν κατά δύο τρίτα. Μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις των ΗΠΑ μετατράπηκε σε μια από τις ασφαλέστερες.
Ο Τζουλιάνι ανάγκασε όσους ζούσαν από τα κοινωνικά επιδόματα να καθαρίζουν σε αντάλλαγμα τα πάρκα της πόλης. Τους πήρε επίσης τα δακτυλικά αποτυπώματα για να καταπολεμήσει τις απάτες: όπως αποδείχθηκε, το ένα τέταρτο εκείνων που έπαιρναν επιδόματα στο Νιου Τζέρσεϋ έπαιρναν ταυτόχρονα επιδόματα και στη Νέα Υόρκη. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των μέτρων, ο κατάλογος των ανθρώπων που έπαιρναν επιδόματα μειώθηκε κατά 600.000.
Δεν μπόρεσε όμως να βελτιώσει την κατάσταση στα σχολεία, ενώ επί των ημερών του, το χρέος της Νέας Υόρκης αυξήθηκε κατά 50%.
Οπως είναι φυσικό, ο Τζουλιάνι δημιούργησε πολλούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων και οι περισσότεροι μαύροι της Νέας Υόρκης που τον κατηγορούν για ρατσισμό. «Και στη ναζιστική Γερμανία δεν υπήρχε εγκληματικότητα», λένε. Μια από τις χειρότερες στιγμές της θητείας του ήταν τον Φεβρουάριο του 1999, όταν κάποιοι άπειροι αστυνομικοί πυροβόλησαν 41 φορές έναν αφρικανό μετανάστη, επειδή νόμιζαν ότι πήγε να βγάλει όπλο. Η δημοτικότητα του δημάρχου έπεσε κατακόρυφα. Αν δεν υπήρχε η αλ-Κάιντα, θα είχε αποχωρήσει από τον δήμο με πολύ χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας.
Δύο είναι τα βασικά του προβλήματα, παρατηρεί ο Εκόνομιστ: η πολιτική του και η προσωπικότητά του. Η οικονομική του πολιτική (χαμηλοί φόροι, ελεύθερο εμπόριο, χαλαρός έλεγχος) δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των άλλων Ρεπουμπλικανών. Αλλά η φιλελεύθερη κοινωνική του πολιτική ενοχλεί πολλούς ψηφοφόρους. Για το λόγο αυτό, έχει κάνει πίσω τον τελευταίο καιρό σε πολλές από τις θέσεις του. Σε ό,τι αφορά την οπλοκατοχή, λέει τώρα πως «ό,τι λειτουργεί στη Νέα Υόρκη δεν λειτουργεί απαραιτήτως στο Μισισίπι ή στη Μοντάνα». Σχετικά με τις αμβλώσεις, ανακάλυψε ότι κατά βάθος τις μισεί. Και μιλώντας για τους ομοφυλόφιλους, τάσσεται εναντίον των γάμων.
Η προσωπικότητά του ίσως να αποτελεί ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Ενημέρωσε τη δεύτερη σύζυγό του ότι την εγκαταλείπει για την ερωμένη του με συνέντευξη Τύπου! Ο γιος του δεν του μιλάει πια. Την κριτική δεν την ανέχεται. Αναφερόμενος σε έναν μαύρο που πυροβολήθηκε από την αστυνομία χωρίς λόγο, είπε: «Ε, δεν είναι και κανένας ψάλτης σε εκκλησία». Κι όμως ήταν!
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ-ΜΠΕ
