«Η φαντασιακή κοινότητα των εκατομμυρίων φαίνεται πιο πραγματική σαν μια ομάδα έντεκα ανθρώπων» (Ερικ Χόμπσμπαουμ).

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, είναι ένα όπλο της επανάστασης», υποστήριζε ο Τσε Γκεβάρα. Αλλά «είναι πιθανό να γίνει επανάσταση μια Κυριακή που παίζεται ποδόσφαιρο;» (Ουμπέρτο Εκο).

Η Αθήνα παίζει... μπάλα και συγκεντρώνει τα βλέμματα της ποδοσφαιρικής Ευρώπης, οπότε ούτε λόγος για επανάσταση, καθώς «πέρα από την γραμμή υπάρχει το Τίποτα» (Ζακ Ντεριντά).

Από τα καφενεία μέχρι τη Βουλή, σε όλους αρέσει να συζητούν για το ποδόσφαιρο. Ολοι έχουν άποψη και θέλουν να εξηγήσουν τα πάντα. Πώς παίζουν οι μεγάλες ομάδες; Ποια τακτική ακολουθούν οι διάσημοι παίκτες;

«Από την αεροδυναμική της μπάλας, τον ρόλο των παπουτσιών στα φαλτσαριστά σουτ, την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών στην διαδικασία των πέναλτι, τις αναλυτικές μετρήσεις και την παρακολούθηση των δεικτών που αφορούν στην εργοφυσιολογία των ποδοσφαιριστών, μέχρι την εξαντλητική μαθηματική ανάλυση των δυνατοτήτων που προσφέρουν τα αγωνιστικά συστήματα, οι προπονητές έχουν αποκτήσει για τις δυνατότητες του παιχνιδιού, μια γνώση που ολοένα διευρύνεται. Μια γνώση στην οποία δεν έχουν πρόσβαση όσοι κρίνουν με απόλυτο τρόπο, τόσο το παιχνίδι όσο και τους ποδοσφαιριστές... Η γοητεία του total football κρύβεται στην αρχιτεκτονική, τη γεωμετρία και στην ιδέα του μεγάλου μαθηματικού Ανρί Πουανκαρέ περί ευμετάβλητου χώρου». (Τα μαθηματικά του ποδοσφαίρου του Κεν Μπρέϊ, Εκδόσεις Τραυλός)

Αρκετά όμως με την αθλητική φλυαρία, καθώς «οι όποιες κουβέντες γίνονται εκτός γηπέδων, για το άθλημα καθαυτό, στερούνται κάθε ουσίας και σημασίας». (Εκο). Τα φώτα στο θέαμα.

K.T.