Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τον Νοέμβριο του 2017 οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ε.Ε. είχαν ξεκινήσει από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας μία κοινωνική στροφή, καθώς η οικονομική κρίση είχε αυξήσει τη φτώχεια και είχε υπονομεύσει την κοινωνική συνοχή.
Είχαν καταλήξει σε ένα πλαίσιο υιοθέτησης 20 αρχών για τη στήριξη της «καλής λειτουργίας» και της «δίκαιης διάστασης των αγορών εργασίας και των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας», προκειμένου να μην κυλήσει κι άλλο νερό στον μύλο των λαϊκιστών και των «αντι-».
Πυλώνες και θεματικές, γενικές αρχές και αποφάσεις λευκές, αντιθέσεις Βορρά και Νότου, καλές προθέσεις σε μια σύναξη από την οποία έλειπε η καγκελάριος. Είχε άλλο πόνο (σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού) από τον κοινωνικό δρόμο.
Τέσσερα χρόνια μετά και με την πανδημία να χτυπά δυνατά, η καγκελάριος θα συμμετέχει μέσω βιντεοκλήσης στην άτυπη Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής στο Πόρτο.
Ομοίως ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας. Οι άλλοι πήγαν στην Πορτογαλία. Από πού πάνε, όμως, στην κοινωνική Ευρώπη;
Σύμφωνα με την Κομισιόν, με «το σχέδιο δράσης» που παρουσίασε στις αρχές Μαρτίου. Αυτό θέτει τρεις στόχους με ορίζοντα το 2030: την αύξηση του ποσοστού εργασίας στο 78%, τη διασφάλιση της επαγγελματικής επιμόρφωσης τουλάχιστον του 60% των ενηλίκων κάθε χρόνο και τη μείωση κατά 15 εκατομμύρια του αριθμού των ατόμων που απειλούνται από τη φτώχεια.
Όπως ο Πυλώνας του Γκέτεμποργκ, έτσι και το σχέδιο δεν είναι «κορσές», δεσμευτικό, όπως κάποια σύμφωνα που ρυθμίζουν το δημοσιονομικό. Ο Νότος είναι πρόθυμος, ο Βορράς και η Ανατολική Ευρώπη επιφυλακτικοί. Κατάσταση κλασική. «Δεν θα ολοκληρώσουμε τη Σύνοδο λέγοντας “αποφασίσαμε αυτό ή το άλλο μέτρο”. Αναμένω ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα για την κοινωνική πολιτική».
Καλό είναι και το μήνυμα, αλλά δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, όπως η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
«Θεωρώ την έλλειψη πίστης σας ανησυχητική» λέει ο κεντρικός ήρωας στον «Πόλεμο των Άστρων» και ελπίζω οι Ευρωπαίοι Τζεντάι να μην κάνουν ακριβώς το ίδιο, απευθυνόμενοι στα 700.000 άτομα, που ζουν στον δρόμο και στα 20 εκατομμύρια εργαζόμενων στα δίχτυα της ανέχειας.
