Της Μαριάνας Χριστοπούλου-Μαργέλη,
Φοιτήτρια ΕΚΠΑ
Υπάρχουν τέρατα. Άνθρωποι απάνθρωποι, βίαιοι, σκοτεινοί, ύπουλοι. Είναι τρομακτικοί γίγαντες, φαντάσματα, είναι Νύχτα. Και βρίσκονται ανάμεσα μας. Σκοτώνουν, βιάζουν, κλέβουν, χτυπάνε, δηλητηριάζουν. Έχουν επικίνδυνα ένστικτα, σάπια ηθική, διαστροφές, ίσως μια δόση τρέλας, ίσως μια δόση αλήθειας.
Είναι λίγοι μιας και ξεχωρίζουν, είναι πολλοί γιατί στιγματίζουν εποχές. Άλλοι ισχυροί, άλλοι ανίσχυροι, αλλά ισχυρά κρυμμένοι. Μα η βία ξετρυπώνει από παντού.
Οι ηθικοί άνθρωποι θύμωσαν, ένιωσαν την αδικία, βρήκαν έναν αγαθό λόγο ύπαρξης και σε έναν κόσμο αδιάφορο αποφάσισαν να δράσουν. Μερικοί με πράξεις άλλοι με λόγια, που ίσως αρκούν. Δημιούργησαν μια ανομοιογενή ομάδα, συσπειρωμένοι έγιναν ακόμα πιο δυνατοί και η φωνή τους έγινε τάση. Μα πολλοί ευσεβείς έγιναν ύαινες.
Έχασαν το νόημα και προέβαλαν τη βία. Ο καθένας ξεχωριστά δεν φαντάζει επικίνδυνος, μα συσπειρωμένοι μαζί, ως τάση, αποχτούν μια περίπλοκη παντοδυναμία. Ακόμα υπάρχουν άλλοι πανούργοι εκεί έξω. Για αυτό η μάχη συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί.
Ως πολίτες οφείλουμε να συμμετέχουμε και να μιλάμε. Μα αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη μακάβρια «δικαιοσύνη» της μάζας. Ο βιαστής πρέπει να μπει φυλακή, να αποκλειστεί από την κοινωνία, να πάψει να αποτελεί κίνδυνο, να τιμωρηθεί ώστε να αποτραπούν άλλοι εν δυνάμει βιαστές. Όχι όμως να τον ωθήσουμε σε έναν ταπεινωτικό θάνατο, γιατί έτσι γινόμαστε και εμείς θύτες. Αν εκδικηθούμε έναν βιαστή, ξε-βιάζεται το θύμα; Εσείς οι σωστοί άνθρωποι είσαστε βίαιοι. Από την ασφάλεια του σπιτιού σας, του καναπέ σας, του γραφείου σας, της κοινής αποδεκτής γνώμης, κρίνετε και στοχοποιείτε.
Δεν ασχολούμαι με το τι αξίζει σε ένα τέρας, γιατί νομίζω πως ελάχιστοι μπορούν να κρίνουν. Αλλά υποστηρίζω θερμά πως δεν είναι αρμοδιότητα μας να κάνουμε μια «δίκη», κάτι σαν λαϊκό δικαστήριο. Είμαι άνθρωπος που μισεί τη βία. Συνεχίζουμε να ζούμε, βδομάδα τη βδομάδα με μέτρα, που κάθε τόσο αλλάζουν κι ανάλογα κι η θεματογραφία της επικαιρότητας.
Κι όμως παντού υπάρχει θυμός. Το νιώθουμε όλοι. Και τώρα ξεβράζει με ποικίλες αφορμές. Με έναν αστυνομικό που χτυπά βίαια έναν νέο και με άμεση ανταπόδοση , σε άλλη στιγμή, με άλλα πρόσωπα και αλλαγή ρόλων. Πολίτες ξυλοκοπούν "όργανο της τάξης". Αν το απλοποιήσουμε , δημιουργούνται δύο στρατόπεδα . Το ένα κατά των «μπάτσων», τους κατηγορεί για κατάχρηση της «εξουσίας», ασύστολη και αβάσιμη βία, έλλειψη ανάληψης ευθυνών ... Η άλλη πλευρά τονίζει πως οι αστυνομικοί κάνουν απλώς τη δουλειά τους, είναι και αυτοί άνθρωποι, βοηθούν τους πολίτες, είναι χρήσιμοι για την κοινωνία, έχουν μια δύσκολη δουλειά που τους αναγκάζει να χρησιμοποιούν τη βία μόνο όταν δεν υπάρχει κάποια άλλη λύση, βάζοντας ταυτόχρονα τον εαυτό τους συνεχώς σε κίνδυνο.
Καμία από τις παραπάνω απόψεις, δεν επικροτεί την άλογη βία. Μερικοί μόνο, αποφασίζουν, για λόγους πιο περίπλοκους να φανατιστούν και να γίνουν αδίστακτοι. Θεωρώ πως πέρα από τις κατατάξεις, άλλου είναι το κύριο πρόβλημα.
Η βία, χωρίς αμφιβολία, είναι κατακριτέα. Μερικά τέρατα φοράνε ρούχα αστυνομίας και άλλα πολιτικά. Όμως όλη αυτή η παράσταση, έχει έναν κοινό και σατανικό σκηνοθέτη. Με επίκεντρο διάχυτο συσσωρευμένο θυμό. Ο φανατισμός είναι ύπουλος. Μας κάνει ταυτόχρονα θύτες και θύματα, με το παράλογο να βγαίνει μπροστά, εκτοπίζοντας τη λογική. Η βία πρέπει να καταδικαστεί και οι θύτες να δικαστούν και να τιμωρηθούν. Αλλά μήπως η δημιουργία ενός «εμφυλίου» δεν οδηγεί κάπου;
