Ο δρόμος της Ιστορίας δεν είναι μια ευθεία και το πέρασμα από την αχλή του μύθου στην ιστορία γίνεται συχνά ελικοειδώς.
Κάνω αυτήν την παράκαμψη, για να αναφερθώ στο θέμα της προστριβής για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Ακούω συχνά, ότι αν το 1992 είχε επιτευχθεί μια λύση, με τα σημερινά δεδομένα θα χαρακτηρίζονταν από ικανοποιητική έως καλή. Μπορεί ναι, καθώς αρκετές φορές η επόμενη λύση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Μπορεί και όχι. Με τα «αν» και τα «ίσως» δεν λύνονται τα θέματα, πολύ δε περισσότερο αυτά της εξωτερικής πολιτικής.
Τώρα τι γίνεται;
Ο Τζόρτζ Μπους επισκέπτεται την Κυριακή τα Τίρανα για την τετραμερή συνάντηση με Αλβανία, Σκόπια και Κροατία, προκειμένου να υπογραμμίσει το ενδιαφέρον του για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Μέλη του Κογκρέσου και από τις δύο πολιτικές πτέρυγες εκφράζουν την ανησυχία τους για παραβιάσεις από την ΠΓΔΜ της ενδιάμεσης συμφωνίας η οποία, όπως επισημαίνουν, απαγορεύει «εχθρικές ενέργειες και προπαγάνδα» http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/06/07/1343276.htm .
Ποιος όμως θα συμμορφωνόταν σε ρητορικές συστάσεις, όταν έχει ήδη εξασφαλίσει αναγνώριση, και όταν, όπως έχει αποδειχθεί, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του, αφού εμπεδώνεται το συνταγματικό όνομα; Αρκεί να θυμηθούμε την μοναξιά των τεσσάρων ευρωβουλευτών μας σε Επιτροπή στο Στρασβούργο http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/06/06/1342960.htm . Ολοι ή σχεδόν όλοι ήδη την αποκαλούν «Μακεδονία».
Η ΠΓΔΜ δεν έχει κανένα σοβαρό λόγο για να διαπραγματευθεί υπεύθυνα και να αποδεχθεί μία σύνθετη ονομασία που να αντανακλά την εθνοτική της ταυτότητα ή όποια άλλη θέλει. Θα το κάνει μόνο αν υποχρεωθεί. Μόνο αν καταστεί σαφές, εν προκειμένω, από την Αθήνα, ότι θα βρει κλειστές τις πόρτες των ευρωατλαντικών θεσμών, μέχρι την επίτευξη συμβιβασμού. Στοιχειώδης η διασφάλιση πως η από μακρότατου χρόνου παρατεινόμενη εκκρεμότητα για την ονομασία της ΠΓΔΜ, η οποία μέχρι το 1940 έφερε την ονομασία VARDARSKA, θα επιλυθεί πριν η εν λόγω χώρα γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Ενδιάμεσες λύσεις, όπως ένταξη με το προσωρινό όνομα ΠΓΔΜ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), θα έχουν ως αποτέλεσμα ακύρωση και του τελευταίου χαρτιού μας. (Απορία: είναι ό,τι καλύτερο να σε προσδιορίζουν ως πρώην;).
Η Ελλάδα είναι εύνους προς τα Σκόπια, δεν θέλει να τα ευνουχήσει [η λέξη Skopjen (Σκοπιανός) ακούγεται σαν Skopen που στα σλαβικά sgla_mei σημαίνει ευνούχος, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουν οι περισσότεροι κάτοικοι της ΠΓΔΜ, γιατί πρόκειται για μία λέξη της σλαβικής καθαρεύουσας], δεν έχει και κανένα συμφέρον να το κάνει.
Αλλά δεν έχει δικαίωμα μία χώρα της Ε.Ε. και μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας, που διεκδικεί και πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, να επιτύχει τους στόχους της, με τα διπλωματικά «όπλα» που της παρέχει το διεθνές νομικό πλαίσιο;
Αν η προεκλογική περίοδος δεν προσφέρεται για πρωτοβουλίες, τουλάχιστον ας χρησιμεύσει για επανεκτίμηση της στρατηγικής μας. Είναι μάλλον απαραίτητη.
K.T.
