Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Η κρίση των μνημονίων έδωσε τη θέση της στην κρίση του κορονοϊού και τα αποθέματα αισιοδοξίας ενός μεγάλου τμήματος της νέας γενιάς τείνουν να εξαντληθούν. Το ... φάντασμα της ανεργίας, των κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης ξαναζωντανεύει, καθώς η πανδημία αφήνει πίσω της μια «λαβωμένη» οικονομία.
Με τα πανεπιστημιακά μαθήματα να μη γίνονται διά ζώσης εδώ και έναν χρόνο, ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας σε καραντίνα και τις ευκαιρίες απασχόλησης να στερεύουν, οι σημερινοί εικοσάρηδες καλούνται να προσαρμοστούν σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Την ίδια στιγμή, τα αναγκαία μέτρα προστασίας για την αποφυγή μετάδοσης του κορονοϊού τείνουν να επηρεάσουν περισσότερο τους νέους, που λόγω ηλικίας αποτελούν και το πιο εξωστρεφές κομμάτι της κοινωνίας.
Τα... καλύτερα χρόνια των σημερινών εικοσάρηδων κινδυνεύουν να χαθούν, καθώς ακόμα δεν ξέρουμε πόσο γρήγορα το «εμβόλιο» για την οικονομία θα έχει αποτελέσματα. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό οι δημοσκοπήσεις απεικονίζουν ένα χάσμα γενεών που γίνεται όλο και εντονότερο και μια νεολαία που έχει όλο και μεγαλύτερες τάσεις αμφισβήτησης.
Τα ποσοστά αποδοχής των μέτρων που έχουν ληφθεί βρίσκουν όλο και χαμηλότερη απήχηση στη νεολαία, ένα μεγάλο μέρος της οποίας ατενίζει με απαισιοδοξία την επόμενη μέρα.
Είναι επομένως αναγκαίο οι κινήσεις που θα ληφθούν στη μετά Covid εποχή να στοχεύουν στην ουσιαστική στήριξη των εικοσάρηδων.
Οι ευρωπαϊκοί πόροι για το Ταμείο Ανάκαμψης μπορεί να δώσουν το «φιλί της ζωής» στην οικονομία και παράλληλα να συμβάλουν -εφόσον αξιοποιηθούν σωστά- στην άμβλυνση των ηλικιακών... διαχωριστικών γραμμών στην αγορά εργασίας.
Τα «κηρύγματα» και η ρητορική περί... άτακτων νέων μόνο αντίθετα αποτελέσματα θα φέρουν.
Και είναι ορατός ο κίνδυνος ένα τμήμα της νεολαίας να λοξοκοιτάξει προς τα άκρα αν δεν βρει όραμα και προοπτική μετά την πανδημία.
Είναι μια συζήτηση που έχει καθυστερήσει να ανοίξει. Ωστόσο, εδώ ισχύει το κάλλιο αργά παρά ποτέ...
