Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Κάποιοι επικαλέστηκαν τους καρμικούς νόμους όταν μίλησαν για την επιστροφή του Ντράγκι. Δηλαδή, ότι ο τέως πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, έρχεται τώρα να διευθετήσει κάποια χρόνια προβλήματα, στα οποία είχε διαδραματίσει ο ίδιος κάποιο ρόλο στο να δημιουργηθούν.
Ο κορυφαίος κεντρικός τραπεζίτης έφερε εις πέρας τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης στην Ιταλία, αφού είναι ένα πρόσωπο που χαίρει ευρείας αποδοχής όχι μόνο εντός της Ιταλίας, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ανόρθωση της ιταλικής οικονομίας, η πιο εξασθενημένη σε βάθος χρόνου στην Ευρωζώνη, θα είναι αναμφισβήτητα η βασική του προτεραιότητα, ενώ παράλληλα θα κληθεί να αντιμετωπίσει «βαριά» προβλήματα στον χώρο των επιχειρήσεων, από τη γηραιότερη τράπεζα της Ιταλίας, τη Monte dei Paschi di Siena, έως τον κορυφαίο όμιλο διαχείρισης αυτοκινητοδρόμων Autostrade per l’Italia. Μέτωπα στα οποία οι «γόρδιοι δεσμοί» παραμένουν άλυτοι για χρόνια, από τότε που ο Ντράγκι ήταν υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας και πρόεδρος της ΕΚΤ, λες και τον περιμένουν από τότε.
Πώς λοιπόν θα βοηθήσει την Ιταλία να απορροφήσει τα τεράστια κονδύλια του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και ποια η θέση του όταν «ξαναγραφούν» οι δημοσιονομικοί κανόνες της Ε.Ε.; Θα υλοποιήσει τα σχέδια για εθνικοποίηση των αυτοκινητοδρόμων που ο ίδιος ιδιωτικοποίησε όταν ήταν γενικός διευθυντής του υπουργείου Οικονομικών τη δεκαετία του 1990; Ο Μάουρο Γκαλεγκάτι, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Marche, λέει χαρακτηριστικά ότι ο Ντράγκι βρίσκεται σε μια πορεία μετάβασης από τον Φρίντμαν, τον υπέρμαχο των ελεύθερων αγορών, στον Κέινς, τον πρωταγωνιστή της κρατικής παρέμβασης.
Παρά το γεγονός ότι η Ιταλία συγκαταλέγεται στις χειρότερα πληγείσες χώρες από τον Covid-19, τα προβλήματα της οικονομίας της έχουν τις ρίζες τους δύο δεκαετίες πιο πριν. Μερικά από αυτά, η γήρανση του πληθυσμού, η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού, η έλλειψη δημόσιων επενδύσεων και ένας γραφειοκρατικός κυκεώνας του δημοσίου. Τα μέτρα λιτότητας στα οποία προχώρησε η Ευρωζώνη, όταν ο Ντράγκι είχε τα ηνία της ΕΚΤ, μαζί με τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα, μεγάλωσαν όλα αυτά τα προβλήματα, περιορίζοντας την παραγωγική δυναμικότητα και τη δυναμική ανάπτυξης της Ιταλίας.
Ωστόσο, παρά τα αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα, το ιταλικό χρέος συνέχισε να διογκώνεται ως αναλογία του ΑΕΠ, επειδή η οικονομία της χώρας είτε συρρικνώθηκε είτε παρέμεινε στάσιμη. Είναι, λοιπόν, η ώρα που θα αποδείξει τις ικανότητές του και στην ίδια τη χώρα του, που αναζητά επειγόντως ηγέτη. Αυτό είναι κάτι που το κατέχει πολύ καλά, όπως έχει δείξει και η θητεία του στην ΕΚΤ.
Το θέμα τώρα είναι ότι ο πήχης των προσδοκιών στις αγορές είναι υπερβολικά υψηλός, που σημαίνει ότι μαζί με τις τεχνοκρατικές θα πρέπει να ξεδιπλώσει και τις πολιτικές του ικανότητες. Γιατί το τωρινό οικονομικό χάος απαιτεί πρωτίστως πολιτικές λύσεις.
