Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Άρχισαν να συζητούν, αλλά όχι να διαπραγματεύονται, μετά από διακοπή σχεδόν πέντε ετών. Στο γραφείο της προεδρίας στην περιοχή του Ντολμά Μπαχτσέ, και όχι στο ξενοδοχείο που είχε αρχικά ανακοινωθεί, κάτι που μπορεί ως αναβάθμιση της όλης διαδικασίας να ερμηνευθεί. Συν τη συμμετοχή του εκπροσώπου και στενού συνεργάτη του προέδρου της Τουρκίας, Ιμπραχίμ Καλίν.
Λες και βλέπουμε Γκαμπί της βασίλισσας στα ελληνοτουρκικά. Για τη σειρά στο Netflix δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν την παρακολουθώ, αλλά ο Ερντογάν θέλει, προφανώς, να κάνει ανοίγματα αυτή την περίοδο τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ.
Συνεπώς, με γκαμπί της βασίλισσας ξεκινά το άνοιγμα της παρτίδας, επειδή ελπίζει ότι η «θυσία» αυτή αντισταθμίζεται από τακτικό πλεονέκτημα, καθώς θα φύγει από το κέντρο το μαύρο πιόνι (ο σκόπελος της επόμενης Συνόδου Κορυφής, οι κλυδωνισμοί που θα επιδεινώσουν τη χειμαζόμενη τουρκική οικονομία, η αμερικανική αμφιθυμία).
Μαύρα πιόνια, άσπρα πιόνια, το θέμα είναι να μη χαθεί το κέντρο.
Το κέντρο και των δύο παικτών είναι να κερδίσουν χρόνο, ίσως και μια περίοδο σχετικής ηρεμίας -παρά ή μετά το πρόσφατο επεισόδιο στα Ίμια- μέχρι να ανοίξει τα χαρτιά της η νέα αμερικανική διοίκηση.
Το κέντρο και των δύο παικτών είναι να μη σηκωθούν από το τραπέζι και βρεθούν χαμένοι σε ένα παιχνίδι ευθυνών.
Η συζήτηση δεν βλάπτει. Χωρίς δεσμευτικότητα για καμία πλευρά. Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν έχει επικαλεστεί σημεία που συζητήθηκαν στους προηγούμενους 60 γύρους διερευνητικών επαφών (exploratory talks), γιατί ακριβώς γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα να ωφεληθεί από αυτό.
Η αναγνωριστική συζήτηση δεν βλάπτει. Αρκεί να σταθμίζεται με βάση και το πολιτικό και συνολικότερο πλαίσιο με το οποίο συνδέεται χρονικά. Α, και να μην παραβλέπεται το ευρωπαϊκό χάντικαπ.
Νέος γύρος στην Αθήνα. Ούτε ρόδα, ούτε κρίνα. Ας προσγειωθούν και οι «πρίμα» και οι «κρίμα».
