Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Άγριος ξυλοδαρμός σταθμάρχη του μετρό από αρνητές μάσκας». Δεν με ενδιαφέρει αν υποστηρίζουν τη θεωρία της επίπεδης γης, αν πιστεύουν ότι τα εμβόλια «είναι πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων», όπως αναγράφουν αφίσες στο κέντρο της Αθήνας, αν διαδίδουν ότι για τον ιό ευθύνονται οι κεραίες 5G ή αν είναι μέρος ενός σχεδίου που επινόησε ο Μπιλ Γκέιτς για την εισαγωγή μαζικού εμβολιασμού ή ένας Δούρειος Ίππος για την ολοκληρωτική παγκόσμια κυβέρνηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων ή και μια σκόπιμη προσπάθεια «μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού». Δεν με ενδιαφέρει αν πιστεύουν ότι ο Έλβις ζει και μας ψεκάζουν οι κακοί ή αν ομνύουν σε Νεφελίμ και Σεραφείμ. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι σε πλήρη σύγχυση, απασφαλισμένοι, σαλεμένοι, γραφικοί ή αρειανοί.
Δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω νου και μάτια παρά μόνο για το μένος με το οποίο χτυπούν τον εργαζόμενο.
Διαβάζω ότι τους ζήτησε να φορέσουν τη μάσκα τους και από έναν εξ αυτών να κατεβάσει τα πόδια του από το κάθισμα. Του επιτέθηκαν φραστικά κι όταν αποβιβάστηκε τον ακολούθησαν για να τον ξυλοκοπήσουν, ενώ φεύγοντας φόρεσαν μάσκα τα ίχνη τους νομίζοντας ότι θα καλύψουν.
Μπορεί να σφάλλω, αλλά μου φαίνονται από τις αποτρόπαιες εικόνες σαν έτοιμοι από καιρό την αγριότητα να εκβάλλουν. Μπορεί να σφάλλω, αλλά δεν είναι η μάσκα και η παρατήρηση για την απουσία της η ουσία, αλλά η εξοικείωση των δύο νέων με τη βία και η θρασυδειλία. Εκτός συρμού, εκτός πιθανού συνωστισμού, με πρωτόγονη βαρβαρότητα αντιδρούν.
Οι ίδιοι τύποι, αν φορούσαν μάσκα, αλλά με τα πόδια πάνω στα καθίσματα, θα ξαναθυμούνταν τον σεβασμό στο πρόσωπο, δεν θα έδειχναν ποιος έχει το πάνω χέρι… ίσως να μην «μπορώ» να... αλλά μπορώ να δέρνω, να υποτάσσω σωματικά;
Μπορεί να σφάλλω, αλλά όσοι κινούμαστε με τα μαζικά μέσα μεταφοράς έχουμε διασταυρωθεί με τέτοια ανησυχητικά φαινόμενα συμπεριφοράς. «Μη μιλάς, μη σε βρει καμιά συμφορά». Μπορεί να σφάλλω, αλλά δεν πρέπει να ήταν η πρώτη τους φορά.
