Ξεροί καημοί. Τα όνειρα σπαράζουν τη ζωή μας. Ο ύπνος μας μυρίζει πυρκαγιά. Ο ήλιος σπαρταράει. Το σύννεφο το γκρίζο, καπνός αδειάζει μέσα μας. Μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται. Από τα χάσκοντα στόματα δέσμες σκότους.

Γύρω μας τα πράγματα εξανεμίζονται. Μένει η αρχική ηχώ των ονομάτων τους. Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονά, αλλά υπάρχει μια τραγική απόλαυση. Να αναχαιτίζεις τη φθορά, δημιουργώντας. Ολοι μαζί μια πυρκαγιά. Σ' αυτόν τον ύπνο, ποιος ξέρει τι όνειρα θα έρθουν...

K.T.