Η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης Ερντογάν είναι πολύ συγκεκριμένη και σχετικά νωπή στη μνήμη των ψηφοφόρων: στις 4 Οκτωβρίου του 2005 άρχισαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, επισημαίνει η Deutsche Welle.
Αυτό όμως, όπως σημειώνει, δεν έγινε χαριστικά, ούτε επρόκειτο για ξαφνική εξέλιξη: ο Ερντογάν προώθησε μια σειρά ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων όπως η κατάργηση των παντοδύναμων και διαβόητων Κρατικών Δικαστηρίων Ασφαλείας, η περιστολή των δικαιωμάτων του στρατιωτικού κατεστημένου, με τα οποία επί δεκαετίες ο στρατός κινούσε τα νήματα της εξουσίας και η επιβολή τηλεοπτικών εκπομπών στα κουρδικά. Με τόσες επιτυχίες νομιμοποιείται ο Τούρκος πρωθυπουργός να διακηρύσσει μεγαλόστομα:
«η απόφαση της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων είναι τόσο για την Τουρκία, όσο και για την ΕΕ ιστορικής σημασίας. Πρόκειται για την προοπτική ένταξης της Τουρκίας, γεγονός που θα επηρεάσει και τις δύο πλευρές. Κυρίως δε η απόφαση αυτή της ΕΕ ενίσχυσε και συγκεκριμενοποίησε την άποψη ότι η Ευρώπη είναι πλουραλιστική, αλλά συμβολίζει και επισφραγίζει τις παγκόσμιες αρχές στις οποίες οικοδομείται η ΕΕ.»
Επιπλέον, όπως αναφέρει η Deutsche Welle, στην πενταετία της πρωθυπουργίας Ερντογάν υπάρχει ανάπτυξη της τάξεως των 6-9% της τουρκικής οικονομίας, διπλασιάστηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα, τριπλασιάστηκαν οι εξαγωγές και το σημαντικότερο: οι ξένες επενδύσεις αναμένεται φέτος να αγγίξουν τα 30 δις, ενώ το 2002, ένα χρόνο μετά την άνοδο στην εξουσία του Ερντογάν έφθασαν το 1 δις δολάρια. Ασφαλώς πολλά από αυτά οφείλονται στις μεταρρυθμίσεις που πρότεινε το ΔΝΤ, τα οποία δρομολογήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση Ερντογάν προώθησε την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και κυρίως κατήργησε πολλούς από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους στην οικονομία. Ο Σύνδεσμος Τούρκων Βιομηχάνων παρατηρεί προσεκτικά τις εξελίξεις. Η Πρόεδρός του Αρζάν Τογκάν Γιατσιντάγκ χαίρεται για το άνοιγμα της αγοράς, αλλά εκφράζει την δυσπιστία της όσον αφορά στους ρυθμούς του εκδημοκρατισμού της χώρας και στην έλλειψη δημοκρατικών δομών στα κόμματα και μάλιστα στο ίδιο το κόμμα του Ερντογάν, στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης: «στα κόμματα καθορίζονται όλα, επιβάλλονται από τον αρχηγό τους. Ακόμη και τις λίστες με τους βουλευτές καθορίζει ο αρχηγός του κόμματος. Όπου λοιπόν δεν υπάρχει εσωκομματική δημοκρατία, δεν μπορεί να λειτουργεί η δημοκρατική διαδικασία ούτε στην εποπτεία και τον έλεγχο του κοινοβουλίου προς την κυβέρνηση.»
Πρόκειται για μια αλήθεια που όμως κατ’ αρχήν δεν σημαίνει πολλά, καθ’ όσον η πολιτική κουλτούρα της Τουρκίας μέχρι τώρα δεν πρόβαλλε καμία άλλη μορφή κόμματος πλην αυτής του προσωποπαγούς και αρχηγικού. Σίγουρο είναι ότι το ΑΚΠ προώθησε αθόρυβα στις δομές πολλά πρόσωπα ή πρόβαλε συνειδητά στοιχεία που ενισχύουν το μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ.
Αλήθεια επίσης είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια μειώθηκε κατακόρυφα ο ενθουσιασμός των Τούρκων για την ευρωπαϊκή προοπτική, ενώ παρατηρούνται όλο και περισσότερα εθνικιστικά ατοπήματα από το κομματικό κατεστημένο της Τουρκίας. Αυτή η μεταστροφή δεν άπτεται όμως μόνον παραγόντων εσωτερικής πολιτικής, αλλά και της πολιτικής της ΕΕ έναντι της Τουρκίας, εφ' όσον είναι γνωστό ότι η ΕΕ τα τελευταία δύο χρόνια αμφισβητεί σοβαρά την προοπτική ένταξης της Τουρκίας.
Deutsche Welle
