Την Κυριακή οι Τούρκοι προσέρχονται στις κάλπες. Ο Ερντογάν είναι τόσο σίγουρος ότι θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα λάβει ακόμη πιο ισχυρή εντολή που στοιχηματίζει το πολιτικό του μέλλον.
Η σημασία των εκλογών βρίσκεται στην εξασφάλιση της "σταθερότητας" και την ενίσχυση της δημοκρατίας.
Σταθερότητα σημαίνει κυρίως την εξασφάλιση των προϋποθέσεων της οικονομικής ανάπτυξης. Σ' αυτόν τον τομέα ο Ερντογάν έχει να προβάλλει σημαντικά επιτεύγματα. Από την άνοδό του στην εξουσία, το ΑΕΠ της Τουρκίας αυξήθηκε με τρεις φορές μεγαλύτερη ταχύτητα από τον μέσο όρο των χωρών-μελών της Ε.Ε, ενώ από το 2001 διπλασιάστηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα και τριπλασιάστηκαν οι εξαγωγές. Εάν συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς η οικονομική ανάπτυξη, τότε η Τουρκία θα αγγίξει σε 15 χρόνια τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, εκτιμά γερμανική εφημερίδα.
Οσον αφορά το χαρτί της ενίσχυσης της δημοκρατίας, οι τακτικισμοί στρατού και αντιπολίτευσης για την παρεμπόδιση της εκλογής του κ. Αμπντουλάχ Γκιούλ στην Προεδρία της χώρας, τελικά γύρισαν μπούμεραγκ στους εμπνευστές και εκτελεστές τους, και ενίσχυσαν την απήχηση του Κόμματος της Ανάπτυξης και της Δικαιοσύνης (AKP). Το εκλογικό σώμα δεν θέλει εντάσεις. Αποδοκιμάζει τους ταραξίες. Παρότι οι κεμαλικοί φαίνεται ότι υποστηρίζουν το δημοκρατικό και τον κοσμικό χαρακτήρα της Τουρκίας, έχουν ένα πρόβλημα να αυτοπεριορίσουν τις εξουσίες τους και κυρίως την εξουσία, την πρωτοκαθεδρία θα έλεγα του στρατού, η οποία προβλέπεται και από το Τουρκικό Σύνταγμα. Οι ισλαμοδημακράτες του Ερντογάν, όπως αυτοαποκαλούνται, προβάλλουν ως δημοκρατική δύναμη και εργάζονται, έστω και γιαβάς-γιαβάς για ένα μεταρρυθμιστικό θεσμικό πλαίσιο, σαν αυτό το οποίο περιγράφουν συνήθως στις παρουσίες τους, διότι θεωρούν ότι μόνο τότε θα μπορέσουν και οι ίδιοι να διασφαλίσουν κάποια δικαιώματα δημοκρατικά, τα οποία στο παρελθόν είχαν στερηθεί.
Αν σ' αυτά συνυπολογιστεί η απουσία πειστικού λόγου από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), που αναλώνεται σε κορώνες, και συμπεριφέρεται ως "λόμπι" που προστατεύει τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας του στρατού, και το εκλογικό σύστημα που δίνει τεχνητές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, δεν υπάρχει αναλυτής που να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία Ερντογάν.
Υπάρχει και ένα τρίτο θέμα, που προβάλλεται ως διακύβευμα των εκλογών. Η αντιμετώπιση του PKK και η άνοδος της εξουσίας των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ-απειλή για την ακεραιότητα του τουρκικού κράτους. Πάνω στην ανησυχία αυτή «χτίζει»το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης (MHP) του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που προσδοκά να ξεπεράσει το πλαφόν του 10% για να εκλέξει βουλευτές.
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις επίκειται η επιστροφή του Μπαχτσελί στο Κοινοβούλιο. Ο κ. Μπαχτσελί μιλά συχνά για "έξωθεν σκοτεινές δυνάμεις" που περικυκλώνουν τη Τουρκία και επιδιώκουν να την μετατρέψουν "σε κράτος - δορυφόρο", αλλά όταν ήταν στην εξουσία έδειξε μεγάλη ευελιξία: Ως αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης συναίνεσε στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στην κατάργηση της θανατικής ποινής και έσωσε τον Οσταλάν από την αγχόνη, παρά τις περί του αντιθέτου σημερινές, προεκλογικές του κορώνες.
Σ' αυτό το κλίμα δικαιολογείται και η προειδοποίηση του τούρκου πρωθυπουργού ότι η χώρα του μπορεί να προβεί σε εισβολή στις βόρειες περιοχές του Ιράκ, εάν οι συνομιλίες με το Ιράκ και τις ΗΠΑ μετά τις εκλογές δεν καταλήξουν στη λήψη αποτελεσματικών μέτρων κατά των Κούρδων ανταρτών που βρίσκονται εκεί.
Ενδιαφέρον τέλος στοιχείο της προεκλογικής περιόδου οι σποραδικές και αχνές αναφορές ακόμη και από το κόμμα του Ερντογάν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο "ένοχος" μπορεί να αναζητηθεί στην κάμψη του ενθουσιασμού για την ευρωπαϊκή επιλογή, που φάινεται να χάνεται στα βάθη της Ανατολής.
K.T.
