Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η συζήτηση και ψήφιση του τακτικού προϋπολογισμού είναι η κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία κάθε χρονιάς. O προϋπολογισμός του 2021 καταρτίστηκε το 2020, που ξεγλιστρά από το πλαίσιο της χρονιάς. Είναι κατάσταση, με την οποία ακόμη δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Λίγα δεδομένα και πολλές μεταβλητές. Κατάσταση «παγκόσμιας αυτοταπείνωσης», όπως γράφει η Λονδρέζα συγγραφέας Ζέιντι Σμιθ.
Ο προϋπολογισμός του 2021 δεν είναι μόνο ο προϋπολογισμός της πανδημίας, είναι η επιβεβαίωση της ματαιότητας των προβλέψεων και των προβολών σε τόσο ρευστούς καιρούς.
Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι πρόκειται για έναν προϋπολογισμό που θα εκτελεστεί με τη μορφή που έχει ή έστω με ελάχιστες αποκλίσεις. Ούτε ότι πρόκειται για έναν προϋπολογισμό που θα αποφύγει τις αναθεωρήσεις.
Οι αλλαγές σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι συνεχείς. Δεν είναι μόνο η Αθήνα που έχει αλλάξει εκτιμήσεις από τον Απρίλιο. ΕΚΤ, Κομισιόν, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι μετακινούν τις γραμμές. Είναι μεταδοτικό.
Η κάθε πρόβλεψη σαν μαγικός αριθμός. Όπως το «9» στα ρεβεγιόν, που δεν θα είναι ρεβεγιόν και στην ούγια γράφει ρεγιόν. Ενώ ο αριθμός 9, όμως, δεν παίζει κανέναν ρόλο, σύμφωνα με τους λοιμωξιολόγους, η εκτίμηση για ύφεση 10,5% το 2020 και ανάπτυξη 4,8% την επόμενη χρονιά είναι μια μαγιά. Ψυχολογική.
Το είχε ομολογήσει στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών. Αν βγεις και πεις «πάει καταστραφήκαμε» και ολολύζεις σαν τους Ατρείδες, τι θα κάνουν οι επιχειρήσεις; Μαζικές απολύσεις.
Γι’ αυτό «πρέπει να κάνεις ρεαλιστικές προβλέψεις οι οποίες να είναι μάλλον προς το αισιόδοξο παρά προς το απαισιόδοξο κομμάτι, γιατί αν είναι προς το απαισιόδοξο προξενείς μεγαλύτερη ζημιά από την αξία της ίδιας της πρόβλεψης».
Πρόβλεψη; Η παμπάλαια: Όλα κρίνονται στον παρά. Μέχρι ο ιός να κάνει φτερά, δεν βγαίνει στο μεϊντάνι ο παράς.
