Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τα Scotch Eggs (σκωτσέζικα αυγά) είναι ένα κλασικό βρετανικό κολατσιό, όπου μέσα σε μια μπάλα από παναρισμένο κιμά περικλείεται ένα σφιχτό αυγό. Τρώγονται συνήθως κρύα και είναι εξαιρετικά δημοφιλή στο Νησί. Είναι, όμως, βασική τροφή;
Εξαρτάται ποιος ρωτάει. Το Λονδίνο, που ανακοίνωσε το τέλος της γραφειοκρατίας και τον θρίαμβο της αποτελεσματικότητας με την πρώτη διεθνώς έγκριση εμβολίου κατά του κορονοϊού, παγιδεύτηκε τις τελευταίες ημέρες σε αυτήν τη συζήτηση. Αν θεωρείται φαγητό, θα επιτρέπεται να συνοδεύεται από αλκοόλ στις παμπ, όπως ορίζει ο νόμος για τις περιοχές της δεύτερης βαθμίδας, μεσαίας επικινδυνότητας δηλαδή με βάση τον αριθμό των νοσηλευομένων και τα κρούσματα.
Είναι συζήτηση αυτή με πάνω από 60.000 θανάτους στη χώρα, με οικονομία σε χειμερία νάρκη και με το Brexit σε τέλμα; Είναι μήπως συζήτηση αυτή που απλώθηκε στην ημεδαπή για την ποδηλατάδα στην Πάρνηθα και το εξοχικό στη Λαυρεωτική;
Χάνει κάθε γονιμότητα η καταγγελία και η κριτική. Η μάχη της επικοινωνιακής διαχείρισης καλά κρατεί. Το παιχνίδι των εντυπώσεων, η μεθοδευμένη ψυχολογική υποβολή.
Δεν ξέρω τι πετυχαίνουν, αλλά σίγουρα δημιουργούν αποστροφή.
Έχουμε κουραστεί από τη μικροπολιτική, τον πόλεμο της ατάκας, τις τσιγκούνικες αλήθειες, τις διαστρεβλώσεις και τους αντιπερισπασμούς. Ένα κυκλικό ταξίδι, πίσω στην αρχή και μάλιστα όχι με τρόπο ιδιοφυή.
Όλα τριγύρω αλλάζουν, όλα έχουν σαρωθεί υγειονομικά και οικονομικά, μόνο το σκηνικό μένει ίδιο, απλώνεται απ’ τη μια κάμαρα στην άλλη, και σέρνει όλο το σπίτι ως και τα σπλάχνα. Φουσκώνει σαν μπαλόνι και δεν αφήνει χώρο για ανάσα.
Ο κίνδυνος δεν είναι η υποβάθμιση των προβληματικών παραμέτρων ή ο τρόπος που το ατόπημα απέτυχε να μαζευτεί εκ των υστέρων, αν και φάνηκε ποιος έχει καλύτερους επικοινωνιολόγους.
Ο κίνδυνος είναι η υποβάθμιση της κούρασης. Όταν η παράσταση βγάζει αναιδώς γλώσσα και παίζει με την υπομονή του κοινού, τα νεύρα αυτονομούνται αναπάντεχα. Σε μια συγκυρία ιδιαιτέρως καταπιεστική.
