Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Εκτός από τον Covid-19, υπάρχει και η φτώχεια. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα η γερμανική οργάνωση κοινωνικής πρόνοιας Paritatischer Wohlfahrtsverband, περισσότεροι από 13 εκατ. άνθρωποι στη Γερμανία έχουν πληγεί από τη φτώχεια το 2019, ανεβάζοντας το ποσοστό της στο 15,9%, το υψηλότερο ποσοστό από την εποχή της γερμανικής ενοποίησης το 1990.
Η αύξηση της φτώχειας δεν αφορά μόνο το «παραμελημένο» κομμάτι της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Έντεκα από τα 16 γερμανικά κρατίδια παρουσιάζουν αύξηση στα ποσοστά φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων των πλούσιων κρατιδίων του Βόρειου Ρήνου-Βεστφαλίας, της Βαυαρίας, της Βάδης-Βιρτεμβέργης, της Έσης και της Κάτω Σαξονίας.
Από το 2006 το ποσοστό της φτώχειας σε Βόρειο Ρήνο-Βεστφαλία έχει αυξηθεί δυόμισι φορές περισσότερο απ’ ό,τι ο γερμανικός μέσος όρος. Η φτώχεια επικεντρώνεται κυρίως στην κοιλάδα του Ρουρ, τη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της Γερμανίας. Το ποσοστό ανέρχεται σε 21,4%.
Η αύξηση της φτώχειας αντικατοπτρίζεται και στον αριθμό των ανθρώπων που προσφεύγουν σε κοινωνική βοήθεια. Την ώρα που σε ολόκληρη τη Γερμανία το ποσοστό όσων προσφεύγουν σε κοινωνική βοήθεια με βάση το νόμο Χαρτς IV ανέρχεται σε 8,4%, στην κοιλάδα του Ρουρ το ποσοστό αυτό φθάνει στο 15% και σε μερικές πόλεις και περιοχές ξεπερνά το 30%.
Ο νόμος Χαρτς IV, ήταν αυτός που από το 2005, επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, οδήγησε σε αποδυνάμωση του άλλοτε κραταιού γερμανικού κράτους πρόνοιας.
Από τα 5,8 εκατ. πληθυσμού στην κοιλάδα του Ρουρ, 1,3 εκατ. ζουν στη φτώχεια. Από το 2006 η φτώχεια έχει αυξηθεί κατά 36%, όταν σε ολόκληρη τη Γερμανία την ίδια περίοδο έχει κατά μέσο όρο αυξηθεί 14%. Στην αστική περιοχή του Ντούισμπουργκ/ Έσης, η αύξηση της φτώχειας έφθασε στο 48%. Πέρυσι το ποσοστό φτώχειας έφθασε στο 21,5%, ενώ ανήλθε στο 22% στο Ντόρτμουντ.
Αν όλα αυτά καταγράφονται στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης και μάλιστα πριν από τις τραγικές επιπτώσεις της πανδημίας του Covid-19, εύλογα αναρωτιέται κανείς για το τι γίνεται σε άλλες φτωχότερες χώρες, που έχουν ταλανιστεί από την πολυετή οικονομική κρίση.
Με το τέλος της πανδημίας κατασυκοφαντημένες αξίες, όπως δημόσια υγεία, κράτος πρόνοιας, προστασία της απασχόλησης, πρέπει να ξαναβρούν τη θέση που τους αρμόζει.
