Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η καραντίνα του Νοεμβρίου δεν μοιάζει με την ανοιξιάτικη. Σε πολλά και μόνο όποιος έχει λοίμωξη του ανώτερου νοητικού δεν το αντιλαμβάνεται ή προσποιείται τον έκπληκτο και τον αγανακτισμένο.
«Μα είναι δυνατόν; Τι lockdown είναι αυτό;». «Τι κίνηση στους δρόμους, αδιανόητες τόσες μετακινήσεις». Μήπως πρέπει, κατά τη μπρεχτική ρήση, να αλλάξουμε λαό, ώστε να μη σας φέρνουμε σε δύσκολη θέση, αν και απ’ ό,τι μαθαίνουμε, ίδια η συμπεριφορά και σε μυρμήγκια-λαούς;
Δεν πάθαμε ομαδική παράκρουση να κόβουμε βόλτες στους δρόμους, δεν είμαστε όλοι απείθαρχοι, ψεκασμένοι, αρνητές ή αγγελοκρουσμένοι.
Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε, μείον τις απώλειες, που ακολουθήσαμε τις οδηγίες στην πρώτη καραντίνα.
Οι ίδιοι άνθρωποι, λίγο πιο κουρασμένοι, πολλοί μισθοεξαρτημένοι αγχωμένοι, πολλοί οικονομικά τσακισμένοι, αμήχανοι και φοβισμένοι ότι η ξηρασία του 2020 θα έχει επιπτώσεις που θα γίνονται αισθητές επί χρόνια.
Οι ίδιοι άνθρωποι, μασκοφορεμένοι και πολλαπλώς πληγωμένοι, μείον τους συνανθρώπους μας, που σάρωσε ο ιός και άλλες ασθένειες.
Οι ίδιοι άνθρωποι, που πιστέψαμε τα ανέμελα ότι «μετατρέπουμε το καλοκαίρι... σε καιρό σποράς της φροντίδας, ώστε το φθινόπωρο να γίνει η άνοιξη της ελπίδας και να ανατείλει μέσα στο χειμώνα του 2020 και την άνοιξη του 2021 ο ζεστός ήλιος της ανάπτυξης».
Οι μόνοι που αναπτύχθηκαν τελικά ήταν ο εφησυχασμός και ο ιός. Τώρα, είναι αλλιώς. Λειτουργούν δημοτικά σχολεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, τράπεζες, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, συνεργεία, δημόσιες υπηρεσίες με 50% τηλεργασία και μερικές ακόμη δραστηριότητες, που συνεπάγονται μία κίνηση στους δρόμους.
Όσο κινείται, δε, κάποιος με μέτρα προστασίας και εύλογη αιτία, χαρτιά και εργαλεία, ποια είναι η παράβαση και γιατί βαφτίζεται η ανάγκη αδιαφορία για τη δημόσια υγεία;
Οι φίλοι του κινηματογράφου λένε ότι το σίκουελ πολύ σπάνια είναι τόσο καλό όσο η αρχική ταινία. Τη φοβάμαι τούτη την ιστορία. Είδος εν ανεπαρκεία η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία.
