Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η δίκη ήταν ποινική και οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για την τέλεση αξιόποινων πράξεων. Δεν αποφάσισε ένα Συνταγματικό Δικαστήριο, που δεν υπάρχει άλλωστε στην έννομη τάξη μας, την απαγόρευση της οργάνωσης.
Η δίκη ήταν ποινική και η απόφαση καθόρισε τα όρια της ελληνικής πολιτείας στην ανοχή μιας εγκληματικής οργάνωσης, που θωράκιζε τη δολοφονική της δράση με το καθεστώς του πολιτικού κόμματος. Ένα τύποις κοινοβουλευτικό κόμμα με παραστρατιωτικό βραχίονα.
Με την καταδικαστική απόφαση γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει θεσμική ανοχή στην ωμή, ανεξέλεγκτη βία που ασκούσαν με κάθε ευκαιρία μέλη της οργάνωσης μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Δεν σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε με την ακροδεξιά και τον φασισμό. Όπως δεν ξεμπερδέψαμε, επειδή εξοβελίσαμε τη Χρυσή Αυγή προ έτους από τη Βουλή. Την επόμενη φορά μπορεί να έρθει αλλιώς, και γι’ αυτό δεν δικαιολογείται ο εφησυχασμός.
«Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα» και παράγει μαύρα αποτελέσματα. Όταν ο πολιτικός υπολογισμός σέρνεται στο δωμάτιο, όταν κλείνουμε τα μάτια στη διείσδυση σε κρατικά όργανα, όταν γυρίζουμε το κεφάλι αλλού, όταν υποβαθμίζουμε την κακοφορμισμένη πληγή, όταν υπάρχει μιντιακή «ασυλία» και προβολή του ακραίου μορφώματος σαν ένα λαϊφστάιλ φαινόμενο.
Δεν έχουμε πάθει όλοι αποκολοκύνθωση. Θυμόμαστε και εκείνους που ζητούσαν «μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή», κι εκείνους που κατήγγειλαν όσους «άφηναν λυτή» τη μάνα Φύσσα, κι εκείνους που χαριεντίζονταν με τα «παιδιά που πήγαιναν τις γιαγιάδες στα ΑΤΜ», κι εκείνους «που οφείλουν ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στη Χρυσή Αυγή» για «την ευκαιρία που μας προσφέρει (σ.σ.: το 2012) για δημοκρατία».
Σύμφωνοι, πλέον το κλίμα έχει μεταστραφεί και αυτή η «μπουγάδα» δύσκολα θα επαναληφθεί. Αρκεί να μη δείξουμε πάλι παθητικότητα και ανοχή.
«Ανοχή και παθητικότητα. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών...» (Μάνος Χατζιδάκις, «Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι», Φεβρουάριος του 1993).
Σιγά μη φοβηθώ, λοιπόν; Θα φοβηθώ, αν επαναπαυτώ. Μια δίκη τέλειωσε, μα η δίκη του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και κάθε αντικοινωνικού και αντιανθρώπινου παραμένει διαρκής.
Όσο πετούν οι νυχτερίδες της ιδεολογίας του μίσους, σιγά μην αποκοιμηθώ.
