Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε ευρύτατα η άστοχη, αν μη τι άλλο, απόφαση διορισμού της χρυσαυγίτισσας Ελένης Ζαρούλια ως μετακλητής υπαλλήλου στη Βουλή. Χωρίς την παραμικρή πρόθεση να παρεκτραπεί η συζήτηση από το μείζον, που είναι η ανάγκη προστασίας του κύρους της Βουλής από τους θιασώτες του ναζισμού, η υπόθεση αυτή αποτελεί ενδεχομένως και μια ευκαιρία για να έρθει στο φως και μια άλλη αρνητική όψη της λειτουργίας του Κοινοβουλίου.
Όπως αποκαλύφθηκε, ο Κανονισμός της Βουλής δεν προβλέπει κανένα κώλυμα για την τοποθέτηση μετακλητών υπαλλήλων που είναι σύζυγοι ή συγγενείς (ακόμη και α’ ή β’ βαθμού) του πολιτικού προσώπου που προτείνει τον διορισμό. Επίσης, δίνεται το προνόμιο σε προέδρους κομμάτων τα οποία δεν εκπροσωπούνται πλέον στο Κοινοβούλιο να τοποθετούν ανθρώπους της επιλογής τους ως μετακλητούς υπαλλήλους.
Επιπλέον, αυτοί οι υπάλληλοι μπορεί να είναι ακόμη και απόφοιτοι δημοτικού ή τριτάξιου γυμνασίου (Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης). Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο Κανονισμός της Βουλής επιτρέπει εν έτει 2020 να διορίζονται στη Βουλή των Ελλήνων υπάλληλοι χωρίς τα απαραίτητα τυπικά προσόντα, μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενείς αιρετών ή ακόμη και πρώην αιρετών. Χωρίς καμία διαγωνιστική διαδικασία, χωρίς άλλη προϋπόθεση και κυρίως χωρίς καμία αιδώ.
Σε μια κανονική χώρα θα περίττευε να επισημανθεί ότι το εθνικό Κοινοβούλιο θα πρέπει να αποτελεί το πρότυπο της Δημόσιας Διοίκησης ως προς τις διαδικασίες επιλογής προσωπικού υψηλών προσόντων και δυνατοτήτων. Αντίστοιχα, σε κανένα άλλο σημείο του δυτικού κόσμου δεν θα χρειαζόταν να επιχειρηματολογήσει κανείς για την ανάγκη να ισχύουν στο Κοινοβούλιο δρακόντειες διατάξεις κατά της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας.
Σύμφωνα με πληθώρα ερευνών, το φαινόμενο της μαζικής φυγής νέων εργαζομένων από την Ελλάδα, το πολυσυζητημένο πια brain drain, δεν σχετίζεται τόσο με τη μειωμένη ζήτηση εργασίας όσο με το συστημικό τείχος που ορθώνεται από την αδράνεια των θεσμών, τη διάχυτη αναξιοκρατία και τα εκτεταμένα δίκτυα οικογενειοκρατίας. Δυστυχώς, η Βουλή των Ελλήνων παραμένει ένας ευμεγέθης και προεξέχων λίθος αυτού του τείχους.
