Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Η ώρα για μια σοβαρή συζήτηση που δεν θα επικεντρώνεται στα στατιστικά δεδομένα της πανδημίας, αλλά θα εστιάζει στην επόμενη ημέρα έχει φτάσει. Επτά σχεδόν μήνες μετά την έλευση του κορονοϊού στη χώρα δεν μπορεί να συζητάμε μόνο το αν οι νέοι είναι «άτακτοι» και αν οι ηλικιωμένοι πρέπει να κλειστούν σπίτια τους με ένα νέο lockdown.
Ο ηλικιακός αυτός διαχωρισμός είναι άδικος και αυθαίρετος. Ένα μεγάλο κομμάτι των νέων γνωρίζει τους κινδύνους εξάπλωσης του κορονοϊού και προσπαθεί να τηρεί τα μέτρα προστασίας. Φυσικά υπάρχουν και οι ανεύθυνοι, που με τη στάση τους θέτουν σε κίνδυνο τους γύρω τους, ακόμα και την ίδια τους την οικογένεια. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση η... θορυβώδης μειονότητα δεν μπορεί να χαρακτηρίσει μια ολόκληρη γενιά.
Την ίδια στιγμή οι γονείς, οι θείοι, οι παππούδες όλων μας σε μεγάλο βαθμό έχουν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις των ειδικών. Τηρούν τα μέτρα αυτοπροστασίας, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την οικειοθελή αποχώρησή τους από τις οικογενειακές συναθροίσεις και φιλικές συγκεντρώσεις. Επομένως ένα νέο υποχρεωτικό lockdown για τους άνω των 65 θα αδικούσε τους συνεπείς, ενώ δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και γι’ αυτόν τον λόγο φαίνεται πως εγκαταλείφθηκαν οι όποιες σκέψεις.
Άρα έχει φτάσει η ώρα για μια διαφορετική συζήτηση. Για έναν ευρύ διάλογο για όσα πρέπει να γίνουν. Τα κονδύλια που πρέπει να κατευθυνθούν στην υγεία, τα χρήματα που μπορούν να διατεθούν για την ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, τους πόρους που θα ριχθούν στη μάχη για τη στήριξη των θέσεων εργασίας.
Η κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Η κυβέρνηση καλείται να παρουσιάσει ένα σχέδιο μακράς πνοής, γιατί κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα βρεθεί το εμβόλιο. Και η αντιπολίτευση οφείλει να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις και να μην περιοριστεί σε ένα blame game.
