Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τρεις μέρες μόνο ακόμη για τη λήξη της θητείας του καλοκαιριού ή ό,τι απέμεινε να θυμίζει καλοκαίρι σε τούτο το παράξενο κακοκαίρι. Με υγειονομική κρίση, που δεν λέει να μας αφήσει. Ο κορονοϊός δεν θα εξαφανιστεί έτσι απλά και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί του, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, ακόμη και αν έχει έρθει το εμβόλιο, εκτιμούν οι ειδικοί.
Με οικονομική κρίση, που τα δόντια της δεν έχει ακόμη δείξει. Το χρέος έχει ήδη εκτοξευτεί πάνω από το 200% του ΑΕΠ, έκρηξη του ελλείμματος εξωτερικών συναλλαγών στο πρώτο εξάμηνο, κραχ στα δημόσια έσοδα στο επτάμηνο, έλλειμμα του προϋπολογισμού στα 10,9 δισ. ευρώ, στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2013 το ισοζύγιο προσλήψεων - αποχωρήσεων στο διάστημα Ιανουαρίου - Ιουλίου, αυξήθηκε 13% ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων τον Ιούλιο, λίγο πριν από την εισαγωγή τους στην Εντατική βρίσκονται κλάδοι παραγωγικοί. SURE, παράταση αναστολής εργασίας, κατάρτιση και Συν-εργασία.
Με την ένταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο να βρίσκεται στο απόγειο. Η Τουρκία συνεχίζει να δεσμεύει περιοχές και να πραγματοποιεί έρευνες απειλώντας ότι θα χτυπήσει, αν τα ελληνικά πλοία επιχειρήσουν να τις εμποδίσουν, η Ελλάδα συγκεντρώνει δυνάμεις, οι οποίες επιτηρούν, οι διαμεσολαβητές ανησυχούν, τα καμπανάκια για δυστύχημα βροντούν. Κυρώσεις στην Τουρκία; Όχι ακόμα. Αλληλεγγύη και υπομονή.
Αναμονή. Σε όλα. Με τις άοπλες δυνάμεις του ο καθείς. Αναμονή, που καλύπτει σαν ομίχλη όλη την έκταση του πνεύματος, που δεν σε αφήνει να σκέφτεσαι, να ενεργείς, να υπάρχεις ξεκάθαρα. Αχ, κύριε Πεσόα. «Οι φωνές βγαίνουν από τον αέρα και όχι από τα λαρύγγια. Αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι πλήξη. Αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι θλίψη... Δεν αισθανόμαστε τίποτα, πέρα από έναν αυτοματισμό εδώ χαμηλά, που κάνει τα πόδια... να σηκώνονται και να χτυπούν στο έδαφος, σ’ ένα αθέλητο περπάτημα... Μοιάζει με κρυολόγημα ψυχής». Κι εμείς τι είμαστε, ασθενείς ή κουρασμένοι ανηφορικής εποχής;
