Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
H 4η Σεπτεμβρίου 2020 θα μείνει, εκτός συνταρακτικού απροόπτου, στην ιστορία ως η ημέρα ανακοίνωσης της μεγαλύτερης τριμηνιαίας ύφεσης που έχει γνωρίσει ο τόπος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις ακόμη και του ίδιου του υπουργού Οικονομικών, το κοντέρ θα γράψει -16% και το ΑΕΠ της περιόδου Απριλίου-Ιουνίου θα επιστρέψει κοντά στα 40 δισ. ευρώ, επίπεδα που είχαμε να δούμε από τα χρόνια της… δραχμής. Σε απόλυτο αριθμό, η ζημιά μπορεί να ξεπεράσει τα 7,5 δισ. ευρώ, ποσό που από μόνο του -και ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στο β’ εξάμηνο- «κλειδώνει» μια ύφεση της τάξεως του 4%.
Είτε επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη για ύφεση 16% στο β’ τρίμηνο είτε όχι, το μείζον αυτή τη στιγμή είναι να ληφθεί κάθε απαραίτητο μέτρο για να μη γίνει δύσκολα αναστρέψιμη η κατάσταση από το επόμενο έτος. Μια ύφεση που έχει προέλθει από ένα δίμηνο lockdown μπορεί να ξεπεραστεί, αρκεί να εκλείψει η αιτία που προκαλεί την ύφεση -δηλαδή να τελειώνουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα με την πανδημία- και να υπάρξουν οι αναγκαίες ενέσεις ρευστότητας στην αγορά για να χρηματοδοτηθεί η «επόμενη μέρα». Μια ύφεση όμως που εξαφανίζει πολλές δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, μια ύφεση που καθιστά τους πολίτες της χώρας επιφυλακτικούς στο να επενδύσουν, στο να καταναλώσουν, στο να απασχολήσουν, αφήνει πολύ μεγαλύτερες πληγές, οι οποίες μοιραία χρειάζονται και πολύ περισσότερο χρόνο για να επουλωθούν.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι να πέσει χρήμα στην αγορά, να εγκαταλειφθούν το ταχύτερο δυνατόν μέτρα που έχουν αποδειχθεί μη αποτελεσματικά και να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να περιοριστούν οι δύσκολα αναστρέψιμες αποφάσεις. Η ανεργία δεν έχει δείξει ακόμη τα… δόντια της. Έχει «κρυφτεί» πίσω από τις αναστολές συμβάσεων εργασίας και τα απαγορευτικά μέτρα για τις 100.000 και πλέον επιχειρήσεις που πήραν μέρος στη μοιρασιά της επιστρεπτέας προκαταβολής. Όμως, αναστολές και απαγορευτικά μέσα δεν μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον. Μετά το τέλος Οκτωβρίου, είναι ορατός ο κίνδυνος να καταγραφούν δεκάδες χιλιάδες καταγγελίες συμβάσεων εργασίας. Κάτι που σημαίνει ότι η πολιτεία έχει πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή της για να αποτρέψει ή τουλάχιστον να περιορίσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τον κίνδυνο ενός τσουνάμι απολύσεων.
