Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η ιδέα δεν είναι νέα. Στις 20 Οκτωβρίου 2018 ο παραιτηθείς ΥΠΕΞ αναγγέλλει επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης από τους Οθωνούς ως τα Αντικύθηρα από τα έξι στα 12 μίλια. Είναι η πρώτη επέκταση της ελληνικής επικράτειας μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, τόνισε, για να συμπληρώσει ότι είναι έτοιμα τα Προεδρικά Διατάγματα και να εξηγήσει ότι ανοίγει και ο δρόμος για την επέκταση και της αιγιαλίτιδας της Κρήτης.
Η τότε αξιωματική αντιπολίτευση ξεσπάθωσε, γιατί «με πρωτοφανή επιπολαιότητα και προχειρότητα […] χώρισε τη χώρα στη μέση […] κι έδωσε έτσι τη δυνατότητα στην Τουρκία να επιμείνει στη γνωστή θέση της ότι στο Αιγαίο δεν μπορεί να εφαρμοστεί πλήρως το Δίκαιο της Θάλασσας, διότι δήθεν πρόκειται για ειδική περίπτωση».
Το καλοκαίρι του 2020 είναι περίπτωση και η αλλαγή πλεύσης της Ν.Δ., με την επέκταση προς δυσμάς, που ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός, δεν είναι είδηση. Όπως δεν είναι και η διαχρονική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων στην άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων ή ότι έχουν αποδεχτεί σταδιακή επέκταση και μάλιστα διαφορετικού εύρους ανά περιοχή.
Είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου με χωρικά ύδατα 6 μιλίων, πολύ απλά διότι σε περίπτωση επεκτάσεως οι Τούρκοι απειλούν με πόλεμο (casus belli). Επιπλέον, έχουν ντύσει με νομικό ένδυμα την απαίτησή τους. Λένε ότι στο Αιγαίο επικρατούν ειδικές περιστάσεις.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει από την επίσημη ρητορική της Αθήνας ότι θα επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της όποτε το κρίνει και σε άλλες περιοχές, με σεβασμό στο Δίκαιο της Θάλασσας και στον κανόνα μέσης γραμμής.
Είμαστε, λοιπόν, δεμένοι με κοντό σκοινί; Γιατί να μη γίνει επέκταση στο Ιόνιο, μαζί με ένα τμήμα του Αιγαίου; Κάπου σχετικά ανώδυνα. Στη νότια Πελοπόννησο, ας πούμε, γιατί στην Κρήτη, που ονειρευόταν η Αθήνα το 2018, έχει το τουρκολιβυκό μνημόνιο -παράνομο μεν, παραγωγός αποτελεσμάτων δε- στήσει σκηνικό.
