Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Πριν από μερικές ημέρες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής σήμερα, αποκάλυψε ότι ο ίδιος και η οικογένειά του βίωσαν ρατσισμό στις γειτονιές της Αθήνας.
Θα περίμενε κανείς ότι μια τέτοια δήλωση θα περνούσε «στα ψιλά» αφού ουσιαστικά περιέγραψε μια γνώριμη κατάσταση των τελευταίων χρόνων. Κι όμως! Η απλή περιγραφή του πραγματικού βιώματος ενός νέου ανθρώπου, που σε καμία περίπτωση δεν χαρακτήρισε συλλήβδην τους συμπατριώτες του ως ρατσιστές, ήταν αρκετή για να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Αρχικά ένας καθηγητής Πανεπιστημίου και στέλεχος του υπουργείου Παιδείας του απηύθυνε απρεπέστατους χαρακτηρισμούς για το χρώμα του πιστεύοντας, παραδόξως, ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποδείκνυε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ρατσισμός. Τη σκυτάλη πήρε αρθρογράφος ο οποίος του καταλόγισε ότι «παραβίασε τα σύνορα και τους νόμους», ενοχλημένος προφανώς από την προκλητική επιλογή του Γιάννη… να γεννηθεί στην Αθήνα! Από τον μπαξέ των φυλετιστών δεν θα μπορούσε να λείψει βέβαια ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, ο οποίος θυμήθηκε το χρυσαυγίτικο μότο: «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».
Όπως ήταν φυσικό ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έδωσε και μεγάλη σημασία σε όλους αυτούς. «Χρησιμοποιήστε το χαμόγελό σας για να αλλάξετε τον κόσμο. Μην αφήσετε τον κόσμο να αλλάξει
το χαμόγελό σας» απάντησε, αποδεικνύοντας ότι στην κορυφή έφτασε ως αποτέλεσμα όχι μόνο των σωματικών,
αλλά και των πνευματικών και ψυχικών χαρισμάτων του.
Ο Γιάννης, βέβαια, δεν έχει κανένα λόγο να ασχολείται με αυτά. Θα συνεχίσει να μεγαλουργεί, να αποτελεί τον σπουδαιότερο πρεσβευτή της Ελλάδας στο εξωτερικό και να τέρπει με τις ενέργειές του τους οπαδούς του αθλητισμού ανά τον κόσμο. Το ζήτημα βρίσκεται αλλού. Στη διαπίστωση ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη καθηγητές Πανεπιστημίου, αρθρογράφοι και πρόεδροι κοινοβουλευτικών κομμάτων που νιώθουν την ανάγκη να πετροβολήσουν έναν σημαιοφόρο της χώρας επειδή δεν έκρυψε κάτω από το χαλί όσα οι ίδιοι αρνούνται να δουν.
Ευτυχώς δεν είναι και τόσοι πολλοί.
Όσο πιο γρήγορα τους θέσουμε, όμως, στο περιθώριο, τόσο περισσότερους Γιάννηδες θα έχουμε για να μας κάνουν υπερήφανους.
