Της Βίκυς Καλοφωτιά
[email protected]

Ήταν στις αρχές του Ιουλίου, όταν πηγές των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ «άνοιξαν τα χαρτιά τους» σχετικά με τις μελλοντικές επιδιώξεις του κόμματος για τη λήψη κατάλληλων μέτρων, έτσι ώστε να επιτύχουν ίση εκπροσώπηση των γυναικών με τους άνδρες στα εθνικά και περιφερειακά όργανά τους μέχρι το 2023.

Μόλις λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται μια ακόμη φωνή να υπογραμμίσει του λόγου το αληθές διά στόματος του αρθρογράφου, Frank Schmiechen, του γερμανικού περιοδικού “Stern”, μέσα από σχετικό δημοσίευμά του. Χαρακτηριστικό είναι το εισαγωγικό σημείωμα βάσει του οποίου μεταφέρει την άποψή του, αναφέροντας πως «μέχρι στιγμής μόνο άνδρες βρίσκονταν στο προσκήνιο ως πιθανοί υποψήφιοι για να πάρουν τη σκυτάλη της διαδοχής από την Μέρκελ, αλλά φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή μάλλον αποχωρούν μόνοι τους από το “παιχνίδι”. Τώρα είναι η στιγμή των γυναικών».

Σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο, αυτή είναι πιθανώς η τελευταία πράξη της Άνγκελα Μέρκελ: η εισαγωγή στην συντηρητική παράταξη CDU, ενός αρκετά υπολογίσιμου ποσοστού γυναικών, καθώς οι άνθρωποί του σκοπεύουν να στελεχώσουν μελλοντικά κατά 50% τόσο τα γραφεία της, όσο και τις υπηρεσίες που είναι υπεύθυνες για την λήψη σοβαρών αποφάσεων και την επιβολή τους στο δημόσιο βίο.

Υπάρχουν, ωστόσο ακόμη συντηρητικοί κύκλοι εντός των Χριστιανοδημοκρατών, των οποίων το «αυτί» θα έπρεπε ενδεχομένως να… ιδρώνει μπροστά σε μια τέτοια προοπτική;

Ο ίδιος ο F.Schmiechen θεωρεί πως «και αν υπάρχουν θα πρέπει να ηρεμήσουν πολύ γρήγορα και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που κρύβεται για την παράταξη, μέσα σε όλο αυτό το σενάριο» προσπαθώντας να εξηγήσει το βαθύτερο νόημα μιας τέτοιας εξέλιξης.

Για ποιο λόγο «κάηκαν» όλοι οι πιθανοί… μνηστήρες του «θρόνου»

1. Ο «μπερδεμένος»:

Πολύ καλές πιθανότητες να γίνει ο νέος αρχηγός του κόμματος και υποψήφιος για καγκελάριος ήταν μέχρι πρότινος ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βόρειας  Ρηνανίας-Βεστφαλίας, ο Άρμιν Λάσετ. Χαρούμενος, ικανός με διαφορά και αρκετά ευέλικτος για τη δουλειά. Αλλά τις τελευταίες εβδομάδες έκανε ένα -όπως φαίνεται- μοιραίο λάθος.

Πρώτον ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ταχείας χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων για προστασία από τον κορωνοϊό, και αργότερα λόγω των συνθηκών, έπρεπε να είναι αυτός ο πρώτος πρωθυπουργός που ανακοίνωσε lockdown στην περιφέρεια δράσης του, κάτι που όπως αναφέρεται σε ξένα μέσα ενημέρωσης δεν είναι κάτι που οι πολίτες μπορούν να προσπεράσουν έτσι απλά.

2. Ο «ξαναζεσταμένος»: 

Η ελπίδα των συντηρητικών του κόμματος CDU είχε κάποτε ένα όνομα: Φρίντριχ Μερτς. Όχι όμως πια, αφού μάλλον… έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα  ματάκια του μόνος του, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας, όπου λογόφερε με την Γερμανίδα ακτιβίστρια, Λουίζα-Μαρία Νοϊμπάουερ, για την κλιματική αλλαγή.

Η ίδια δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει φερέφωνο, που μιλάει προτάσσοντας πολιτικά συμφέροντα και δεν υπάρχει καμία απολύτως ουσία στα λόγια του, κάτι που δεν άργησε να οδηγήσει σε ευθεία σύγκρουση προκαλώντας αντιπάθεια στο πρόσωπό του, σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του κοινού.

3. Ο «άνθρωπος-μάσκα»:

Άλλη μια χαμένη περίπτωση -σύμφωνα με το άρθρο του F.Schmiechen- είναι ο υπουργός Υγείας, Γενς Σπαν. Μπορεί μεν αρχικά να μην δίστασε να επικρίνει τον εαυτό του όταν ξέσπασε η κρίση του κορωνοϊού, λέγοντας πως δεν ήταν σωστό κάθε κυβερνητικό μέτρο που έλαβε η κυβέρνηση, αλλά απέτυχε να δράσει εγκαίρως προμηθεύοντας το παραπάνω κρατίδιο με επαρκή αριθμό προστατευτικών ρούχων και μασκών.

Το επιχείρημα που επιστράτευσε για να δικαιολογήσει την καθυστέρηση, ήταν αυτό που «έριξε λάδι στη φωτιά», υποστηρίζοντας ότι οι μάσκες δεν ήταν πολύ χρήσιμες. Για όλη αυτή τη διαχείριση της πανδημίας εκ μέρους του, και η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ τον «έσφαξε με το γάντι» σε δημόσια κοινή εμφάνισή τους τον περασμένο Μάρτιο, ευχαριστώντας τον για την «καταπληκτική δουλειά» του.

Είτε πρόκειται για περιπτώσεις… χαμένες από χέρι, είτε για απλές εικασίες ή απόπειρες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, ένα είναι σίγουρο: ότι ίσως μέσα από όλη αυτήν την διαδικασία προκύψει και κάτι σημαντικό που είναι πέρα από ανταγωνισμούς και όποιες φιλοδοξίες. Κάτι που ανοίγει το δρόμο όλο και περισσότερο για ένα αύριο όπου θα ακούγονται όλες οι φωνές ανεξαιρέτως. Θα ακούγονται και θα καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο όπως και οι ομοϊδεάτες τους.

Οι φωνές των γυναικών που ήρθαν για να μείνουν και που ίσως αποτελούν την τελευταία ευκαιρία.

Για τους Χριστιανοδημοκράτες και γενικότερα…

naftemporiki,gr με πληροφορίες από Stern, Frankfurter Allgemeine Zeitung