Η ακτινοβολία γενικότερα προκαλεί διάβρωση και φθορά στα υλικά που εκτίθενται σε αυτήν, με αποτέλεσμα κάποια εξαρτήματα- κλειδιά σε περιβάλλοντα υψηλής ακτινοβολίας (όπως πυρηνικοί αντιδραστήρες) να χρειάζονται αντικατάσταση. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις συμβαίνει το αντίθετο- και αυτό ανοίγει τον δρόμο για κράματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αντιδραστήρες σχάσης ή σύντηξης.
Όπως αναφέρει το MIT News, ερευνητές στο ΜΙΤ και στην Καλιφόρνια ανακάλυψαν πως, αντί να επιταχύνει την υποβάθμιση του υλικού, η ακτινοβολία βελτιώνει την αντοχή του, διπλασιάζοντας εν δυνάμει τη διάρκεια ζωής του.
Η ανακάλυψη αυτή θα μπορούσε να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε νέα σχέδια αντιδραστήρων, όπως αντιδραστήρες σχάσης με τηγμένο άλας και αντιδραστήρες σύντηξης. Παρουσιάστηκε στο Nature Communications σε επιστημονικό άρθρο από τον καθηγητή Μάικλ Σορτ του ΜΙΤ, τον τελειόφοιτο Γουέιγιουε Ζου και πέντε άλλους στο ΜΙΤ και το Lawrence Berkeley National Laboratory.
O Σορτ είπε πως η ανακάλυψη έγινε κατά τύχη, καθώς σκοπός ήταν να ποσοτικοποιηθεί το αντίθετο φαινόμενο: Αρχικά ήθελαν να διαπιστώσουν πόσο αυξάνει η ακτινοβολία τον ρυθμό διάβρωσης σε συγκεκριμένα κράματα νικελίου και χρωμίου, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επικάλυψη στην πυρηνική βιομηχανία.
Τα πειράματα ήταν δύσκολο να διεξαχθούν, επειδή είναι αδύνατον να μετρηθούν θερμοκρασίες απευθείας στο σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ του τηγμένου άλατος, που χρησιμοποιείται ως ψυκτικό, και της επιφάνειας του μεταλλικού κράματος. Ως εκ τούτου ήταν απαραίτητο να διαπιστωθούν οι συνθήκες έμμεσα, περιβάλλοντας το υλικό με μια σειρά αισθητήρων, οι οποίοι έδειξαν εξαρχής ενδείξεις για το αντίθετο: Η διάβρωση, το βασικό αίτιο αστοχίας υλικού στο αφιλόξενο περιβάλλον ενός αντιδραστήρα, φαινόταν να μειώνεται αντί να επιταχύνεται όταν δεχόταν ακτινοβολία.
Η δυνατότητα ακριβούς πρόγνωσης της διάρκειας ζωής κρίσιμων τμημάτων του αντιδραστήρα θα μπορούσε να περιορίζει την ανάγκη για προληπτική, πρόωρη αντικατάστασή τους, τόνισε ο Σορτ.
Υπήρχαν υπόνοιες για το συγκεκριμένο φαινόμενο πριν πενήντα χρόνια, σε πειράματα με έναν πολύ πρώιμο αντιδραστήρα, ωστόσο οι λόγοι που είχε παρατηρηθεί μικρότερη του αναμενομένου διάβρωση στα υλικά είχαν παραμείνει άγνωστοι ως τώρα. Η ανακάλυψη αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα σχέδια αντιδραστήρων, πιο ασφαλών και αποδοτικών σε σχέση με τους σημερινούς.
