Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Το θέμα δεν είναι μόνο να υπάρχουν επιτυχημένες προτάσεις αλλά και να υλοποιούνται. Και άμεσα όπως επιτάσσουν οι συνθήκες. Ο καπνός όμως ήταν κατάμαυρος από την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. όπου συζητήθηκε το σχέδιο ανάκαμψης της ευρωπαϊκής οικονομίας από την κρίση του κορωνοϊού. Παρότι δεν αναμενόταν συναίνεση, όπως είχαν προειδοποιήσει κύκλοι από ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, υπάρχουν σημαντικά εμπόδια που θα πρέπει να αρθούν. Και ο χρόνος μετρά αντίστροφα έως την επόμενη σύνοδο του Ιουλίου.
Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δέχεται πιέσεις από κυβερνήσεις για αλλαγή του τρόπου με τον οποίο οι Βρυξέλλες θέλουν να δρομολογήσουν τη διανομή των κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης των 750 δισ. ευρώ. Οι ηγέτες Αυστρίας, Σουηδίας, Ολλανδίας, Βελγίου και Ιρλανδίας ζήτησαν αλλαγή στην «κλείδα κατανομής των κονδυλίων» που θα καθορίσει τον τρόπο που θα διανεμηθούν τα δάνεια των 310 δισ. ευρώ σε χώρες που έχουν πληγεί σοβαρότερα από τον κορωνοϊό.
Οι ενστάσεις λένε ότι οι Βρυξέλλες χρησιμοποιούν το «απαρχαιωμένο» κριτήριο της ανεργίας για να καθορίσουν το ποσό που θα λάβει η κάθε χώρα ξεχωριστά. O πενταετής μέσος όρος της ανεργίας από 2015 έως 2019 είναι ένα από τα τρία κριτήρια μαζί με τον πληθυσμό και το κατά κεφαλή ΑΕΠ. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι οι χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο από τον ιό, όπως Ισπανία και Ιταλία, θα λάβουν μεγαλύτερη βοήθεια. Όμως, υπάρχουν και κάποιες άλλες που, συγκριτικά, τα πήγαν καλύτερα στη διαχείριση της κρίσης, όπως Κροατία, Ρουμανία και Ουγγαρία, και αναμένεται, με βάση τα παραπάνω κριτήρια, να ωφεληθούν περισσότερο από χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε έκανε σαφές ότι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν στατιστικά στοιχεία από την κρίση και όχι παλαιότερα μέτρα, ενώ ο Ιρλανδός ομόλογός του Λέο Βαράντκαρ ζητά αλλαγές που να αντανακλούν με πιο δίκαιο τρόπο τον «σοβαρό αντίκτυπο» της κρίσης στην ιρλανδική οικονομία.
Οι ηγέτες της Ε.Ε. ετοιμάζονται για σκληρές και επίπονες διαπραγματεύσεις πάνω στα βασικά σημεία του σχεδίου, καθώς η πρόσφατη σύνοδος ανέδειξε μία σειρά από ανεπίλυτα ζητήματα που χρήζουν άμεσης διευθέτησης, εάν πράγματι υπάρχει πρόθεση για επίλυση εντός του καλοκαιριού. Ο τρόπος κατανομής των κονδυλίων δεν είναι το μοναδικό «αγκάθι», υπάρχουν διαφορές για το μέγεθος του Ταμείου Ανάκαμψης, την ισορροπία μεταξύ επιχορηγήσεων και δανείων και για την τύχη των λεγόμενων επιστροφών που χαίρουν ορισμένες χώρες του Βορρά από τις συνεισφορές τους στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Αυτό που χρειάζεται είναι μία ολιστική θεώρηση και όχι εθνικιστική, που σημαίνει ότι θα πρέπει να «σπάσουν» και άλλα ταμπού. Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμη, πόσο διατεθειμένη είναι η Ε.Ε. να το κάνει...
