Με τη σταδιακή επιστροφή στη νέα πραγματικότητα οι μάσκες, είτε οι μιας χρήσης, είτε οι υφασμάτινες, έγιναν απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητάς των πολιτών της χώρας. Για κάποιους όμως, η κάλυψη του στόματος από τις μάσκες παρεμποδίζει την επικοινωνία τους. Πρόκειται για τα άτομα με προβλήματα ακοής, που σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας υπολογίζονται πάνω από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς εκτιμάται ότι 466 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κάποιο ποσοστό αναπηρίας, λόγω απώλειας ακοής. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος, οι κωφοί- βαρήκοοι πολίτες στην χώρα ανέρχονται στους 30.000.
Πριν κάποιες εβδομάδες η Ομοσπονδία Κωφών Ελλάδος έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό, καθώς και σε υπουργούς της κυβέρνησης ζητώντας την κατασκευή διάφανων μασκών στην περιοχή του στόματος, ώστε να υπάρχει στο σημείο αυτό μια μεγάλη διαφανής επιφάνεια για να μπορεί ένας κωφός -βαρήκοος πολίτης να επικοινωνεί άνετα με τους ακούοντες μέσω της χειλεανάγνωσης. Οι ακούοντες όμως, είναι αυτοί που θα πρέπει, κυρίως, να είναι εφοδιασμένοι με τέτοιου είδους μάσκες καθώς οι κωφοί-βαρήκοοι πρέπει να βλέπουν τα χείλη των ακουόντων.
H ιστορία της φυσικοθεραπεύτριας, Μαίρης Τσάγκα
H Μαίρη Τσάγκα τα τελευταία εικοσιτέσσερα χρόνια ασκεί το επάγγελμα της φυσικοθεραπεύτριας σε δημόσιο νοσοκομείο. Πάσχει από πλήρη αμφοτερόπλευρη κώφωση από την ηλικία των δώδεκα χρόνων. Μέχρι και την εμφάνιση του κορονοϊού στην ζωή της, η κώφωση δεν της προκαλούσε κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο στην άσκηση του επαγγέλματός της κι ούτε ζήτησε ποτέ να τύχει ιδιαίτερης μεταχείρισης. Αρκούσε κάθε φορά να ενημερώνει συνεργάτες και ασθενείς ότι αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο πρόβλημα ακοής και τους παρακαλούσε να διατηρούν πάντα οπτική επαφή μαζί της και να μην μιλάνε γρήγορα, ώστε να έχει την δυνατότητα να διαβάζει τα χείλη τους, γιατί αυτός είναι ο τρόπος να «δει» την φωνή τους, ο τρόπος δηλαδή επικοινωνίας της.
πό τότε όμως, που ο κορονοϊός εισέβαλε στη ζωή όλων, ανατράπηκαν πολλά πράγματα από την καθημερινότητά της. «Μέρα τη μέρα οι μάσκες καλύπτουν τα στόματα και με κυριεύει πανικός. Αποκόβομαι από κάθε πληροφορία. Κάνουμε προσπάθεια να καλύψουμε μερικά το κενό, είτε ανεβοκατεβάζοντας τις μάσκες τους οι συνάδελφοι -πράξη που με γέμιζε ενοχές, γιατί έτσι "έσπαγαν" την δική τους ασπίδα προστασίας- είτε καταφεύγοντας στον γραπτό λόγο με συνοπτικές διαδικασίες. Όσο όμως μπαίναμε για τα καλά σε κατάσταση πανδημίας κι άλλαζαν τα δεδομένα, αυτό γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Και παρά τις καλές προθέσεις των συναδέλφων, με στοιχειώνει ο φόβος πως και η ελάχιστη πληροφορία κατά την άσκηση των καθηκόντων μου, στην οποία λόγω της κώφωσης δεν θα είχα πρόσβαση, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον ασθενή, το υπόλοιπο προσωπικό, καθώς κι εμένα την ίδια» , εξηγεί στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η κ. Τσάγκα. Έπειτα από αυτές τις δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη, με παρέμβαση του γιατρού εργασίας του νοσοκομείου και τη σύμφωνη γνώμη όλων των συναδέλφων, αποφασίστηκε η μετακίνησή της σε κλινική με την μικρότερη απαιτούμενη ανάγκη επικοινωνίας. Για την κ. Τσάγκα η ανάγκη δημιουργίας ειδικών μασκών με διαφάνεια στην περιοχή του στόματος είναι επιτακτική.
