Από την έντυπη έκδοση
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η Βουλή των Ελλήνων έδωσε στη δημοσιότητα τις δηλώσεις «Πόθεν Έσχες» των υπόχρεων πολιτικών προσώπων.
Για άλλη μια χρονιά, όμως, η δημοσίευση των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης δεν επέτρεψε την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με το ενδεχόμενο κάποια πολιτικά στελέχη να εκμεταλλεύτηκαν την ιδιότητά τους αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη.
Όπως έχει επισημανθεί από πλήθος παρατηρητών, αυτό συμβαίνει διότι το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο δεν δίνει έμφαση στο πώς αποκτήθηκαν (ή μεταβιβάστηκαν) περιουσιακά στοιχεία στο πέρασμα του χρόνου, αλλά περιορίζεται στη γραφειοκρατική αποτύπωση μεταβολών σε ετήσια βάση.
Το φυσικό και διαχρονικό αποτέλεσμα είναι η όλη συζήτηση να μετατοπίζεται από το πλαίσιο του ελέγχου νομιμότητας σε ένα δημόσιο «περιουσιολόγιο» πρώην και νυν πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών. Σε ποιον αρχηγό ανήκουν τα περισσότερα ακίνητα; Ποιος βουλευτής διαθέτει αυτοκίνητο τεράστιου κυβισμού; Ποιος ευρωβουλευτής έχει τις περισσότερες τραπεζικές καταθέσεις; Τέτοιου είδους ερωτήματα, παντελώς άσχετα από τον πραγματικό στόχο της δημοσίευσης, δίνουν εδώ και χρόνια τον τόνο στα τηλεοπτικά δελτία.
Αν υπάρχει κάτι νέο στην όλη διαδικασία είναι ότι οι παλιές αντιπαραθέσεις της Βουλής μεταφέρθηκαν τα τελευταία χρόνια στα κοινωνικά δίκτυα, δίνοντας τροφή σε δηλητηριώδεις κομματικές διαμάχες.
Δίκαια θα διερωτηθεί εδώ κανείς. Αφού η πρακτική της δημοσίευσης δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα, τότε γιατί διαιωνίζεται; Η παράδοξη απάντηση είναι: «Ακριβώς γι’ αυτό». Εν είδει τελετουργίας το πολιτικό σύστημα ρίχνει κάθε χρόνο κάποια στελέχη του βορά στο φιλοθεάμον κοινό. Και εκείνο απολαμβάνει για λίγες ώρες το προνόμιο να κοιτά από την «κλειδαρότρυπα» το λογιστήριο της πολιτικής εξουσίας.
Τις περισσότερες φορές τα πολύκροτα «σκάνδαλα» των ανακριβών δηλώσεων «Πόθεν Έσχες» δεν κρατούν περισσότερες από μερικές ημέρες. Οι πηχυαίοι τίτλοι και τα κεντρικά θέματα των τηλεοπτικών δελτίων αντικαθίστανται σταδιακά από μονόστηλα και βιαστικά ρεπορτάζ.
Και αρκετό χρόνο αργότερα ανακοινώνεται, συνήθως από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, ότι η υπόθεση των ανακριβών δηλώσεων «τέθηκε στο αρχείο». Και έτσι επέρχεται η πολυπόθητη «κάθαρση» του πολιτικού συστήματος. Όχι διά του ελέγχου, αλλά διά της πολιτικής τελετουργίας.
