Η παράσταση «Χρύσιππος», του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά, με ένα εκλεκτό καστ συντελεστών, είναι πλέον διαθέσιμη διαδικτυακά (https://vimeo.com/365971456).

Ποιο είναι το αντικείμενο του πόθου μας;
 

«Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους. Αλλά αυτό, σε αυτούς, που μας λείπει και που ψάχνουμε για εμάς». Με αυτή τη φράση περιγράφει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Θάνος Σαμαράς τον Χρύσιππο, δίνοντας το βασικό στίγμα της παράστασης. Ο κεντρικός ήρωας συμπυκνώνει ως φιγούρα τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του. 

 

Εκπληκτικής ομορφιάς, ο Χρύσιππος γνωρίζει και εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη σαγήνη που εκπέμπει. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Η παράσταση θέτει διαρκώς το ερώτημα: ποιον ερωτευόμαστε; Ποιο είναι το αντικείμενο του πόθου μας;
 

Εμπνευσμένος από τον μύθο του καθηλωτικά όμορφου νέου, γιου του Πέλοπα και της Νύμφης Αξιόχης που ερωτεύτηκε παράφορα και απήγαγε ο δάσκαλός του, Λάιος, ο «Χρύσιππος» του Δημητριάδη συμπυκνώνει ως φιγούρα τον έρωτα στην απόλυτη, πέρα από κάθε εξιδανίκευση, μορφή του. «Ο Χρύσιππος, όπως λέει ο συγγραφέας, είναι η σκηνική εγκατάσταση μιας μοιραίας συνάντησης για την ανθρώπινη συνθήκη: της συνάντησης με το απόλυτο κάλλος». 
 

Ζωτικό φως στις πιο μύχιες πτυχές των οικογενειακών δεσμών 
 

Τοποθετημένος από τον συγγραφέα σ' ένα αστικό σαλόνι, ο μύθος στη σύγχρονη αυτή μεταγραφή ρίχνει ένα σκληρό αλλά και ζωτικό φως στις πιο μύχιες πτυχές των οικογενειακών δεσμών, ιδιαίτερα στη σχέση μάνας-γιου, των πιο ιδιωτικών ανθρώπινων σχέσεων, απογυμνώνοντας κάθε στερεότυπο και κοινωνική σύμβαση από το περιεχόμενό τους.   

Πέρα όμως από την κοινωνικά ανατρεπτική του διάσταση και τις σαφείς ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις, το έργο δίνει αφορμές φιλοσοφικού στοχασμού για την ίδια τη φύση του έρωτα ανεξαρτήτως ρόλων και φύλων. Αυτή η διάσταση ενδιαφέρει κυρίως τον Θάνο Σαμαρά. 
 

Αφορμές φιλοσοφικού στοχασμού 
 

Ο Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη πρωτοεκδόθηκε το 2008, παρουσιάστηκε όμως για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών το περασμένο καλοκαίρι. Έργο με ιδιαίτερο χιούμορ, θεωρείται από πολλούς υπόδειγμα της ελληνικής queer γραφής. Καθώς ο Δημητριάδης τοποθετεί την πλοκή σ’ ένα αστικό σαλόνι, φωτίζονται οι πιο μύχιες πτυχές των οικογενειακών δεσμών, των πιο ιδιωτικών ανθρώπινων σχέσεων και ιδιαίτερα στη σχέση μάνας-γιου. Έτσι, μαζί με την κοινωνικά ανατρεπτική του διάσταση και τις σαφείς ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις, το έργο δίνει αφορμές φιλοσοφικού στοχασμού για την ίδια τη φύση του έρωτα ανεξαρτήτως ρόλων και φύλων. 

 

«Ο Χρύσιππος είναι η σκηνική εγκατάσταση μιας μοιραίας συνάντησης για την ανθρώπινη συνθήκη: της συνάντησης με το απόλυτο κάλλος», όπως λέει ο Δημητριάδης, συγγραφέας που έχει συνδέσει το όνομά του με κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου («Πεθαίνω σα χώρα», «Insenso» κ.ά.).
 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Θάνος Σαμαράς σκηνοθετεί έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, καθώς «Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» την άνοιξη του 2018 ενθουσίασε τους θεατές και τους κριτικούς και δημιούργησε ακόμα περισσότερες προσδοκίες για την παράσταση που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260. Ο σκηνοθέτης υπογράφει, επίσης, το εντυπωσιακό σκηνικό και όλη την εικόνα της παράστασης (κίνηση, κοστούμια, φωτισμούς, σχεδιασμό ήχου και animation).
 

Σκηνοθεσία, κίνηση, σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί, ηχητικός σχεδιασμός: Θάνος Σαμαράς, βοηθός σκηνοθέτη: Αμαλία Βλάχου, βοηθός σκηνογραφίας: Δήμητρα Κουτσόγεωργα, βοηθός ενδυματολογίας: Κωνσταντίνα Μαρδίκη, βοηθός φωτισμού Γιώργος Αγιαννίτης, εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα, οργάνωση παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, εκτέλεση animation: Δημοσθένης Βάγιας, Φωτεινός Χιώλος. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Νικόλας Μίχας, Θανάσης Δόβρης, Σοφία Κόκκαλη, Γιάννης Σιαμσιάρης, Αγγελική Στελλάτου, Νίκος Καραθάνος.