Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Η οικονομία μας, ο «μεγάλος ασθενής» της τελευταίας δεκαετίας που επηρέασε τη ζωή όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων, νοσεί και πάλι. Και αυτή τη φορά, δυστυχώς, όχι μόνο ο ιός είναι άγνωστος και ύπουλος, αλλά αγνοείται και η θεραπεία. Τα μηνύματα δε κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι από το σύνολο των παγκόσμιων οργανισμών, γεγονός που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις σε κάθε περίπτωση θα είναι περισσότερο σοβαρές από αυτές που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην πραγματική οικονομία, καθώς και στις ζωές όλων μας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο γενικός διευθυντής του Οργανισμού Ρομπέρτο Ασεβέδο, σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του που αναρτήθηκε στον ιστότοπο του ΠΟΕ, υπογραμμίζει ότι «οι πρόσφατες προβλέψεις δείχνουν μια οικονομική κάμψη και απώλειες θέσεων εργασίας χειρότερες από εκείνες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από δώδεκα χρόνια».
Μάλιστα, την ίδια ώρα και ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Moody’s προειδοποιεί ότι οι οικονομίες του G20 στο σύνολό τους θα βρεθούν σε ύφεση φέτος λόγω της πανδημίας που προκαλεί ο κορονοϊός. Το «παρήγορο», όσο μπορεί να ακουστεί ορθό αυτό σε τούτες τις δύσκολες ώρες, είναι ότι στον «πόλεμο» αυτό μετέχουν όλοι στον πλανήτη. Ο «εχθρός» είναι κοινός και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Άρα η «μάχη» μόνο συλλογική μπορεί να είναι, άλλως δεν έχει καμία προσπάθεια κανένα νόημα.
Γιατί, τι νόημα θα είχε να καταφέρει η Γερμανία να «νικήσει» τον κορονοϊό και η Γαλλία, η Ελλάδα, ο ευρωπαϊκός Νότος να εξακολουθούν να «νοσούν»; Είναι, λοιπόν, φανερό ότι χρειάζονται ισχυρά «όπλα» που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλοι, ανεξαιρέτως, για να βγούμε νικητές στη «μάχη» αυτή. Όλες επομένως οι χώρες θα πρέπει να δείξουν αλληλεγγύη, να ανοίξουν τις «κάνουλες» ρευστότητας, να «καταργήσουν» κανόνες, Σύμφωνα και Μνημόνια και να τρέξουν για τη γιατρειά.
Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν έκαναν την περίοδο της 10ετούς οικονομικής κρίσης. Θα πρέπει πολύ απλά να δείξουν αλληλεγγύη. Άγνωστη λέξη, φυσικά, για τις χώρες του Βορρά, ειδικά δε τη Γερμανία, που η σκληρή και άκαμπτη στάση τους το 2008 έφερε τα γνωστά αποτελέσματα. Η αλλαγή δημοσιονομικής πολιτικής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένη την κρίσιμη αυτή περίοδο. Είναι ιστορική υποχρέωση, ακόμη και των ισχυρών, μέχρι χθες τουλάχιστον, χωρών της Ε.Ε. να ανοίξουν τον δρόμο στη «χαλάρωση». Μονομερείς πολιτικές από μερίδα των εταίρων μας σε βάρος άλλων χωρών δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν ανεχτές από κανέναν.
Τώρα που η ζωή άλλαξε, η Ευρώπη έχει ανάγκη ένα νέο όραμα και σίγουρα αληθινούς ηγέτες που θα μπορούν να γυρίσουν αισιόδοξα τη σελίδα της ιστορίας στη νέα πραγματικότητα.
