Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Η επτάμηνη εμπειρία από τη διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού από την παρούσα κυβέρνηση έχει καταδείξει ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα προέκυψαν όταν ακολουθήθηκαν ακραίες και μαξιμαλιστικές πολιτικές.
Πρώτη περίπτωση αποτελεί η κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Η πολιτική ηγεσία εισάκουσε, δυστυχώς, όσους υποστήριζαν ότι το πρόβλημα θα λυθεί με την επίταση της πολιτικής τής αποτροπής. Σε αυτό το πλαίσιο η διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού δόθηκε σε έναν απόστρατο αξιωματικό με κύριο δόγμα την αυστηρότερη φύλαξη των συνόρων και την αποστολή του μηνύματος στο εξωτερικό ότι όσοι έρχονται στη χώρα «θα περνάνε δύσκολα». Η επιλογή αποδείχθηκε άκρως αναποτελεσματική.
Ευτυχώς αναθεωρήθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος στράφηκε σε πολιτικές λύσεις, επανίδρυσε το υπουργείο και παρέδωσε το χαρτοφυλάκιο σε δύο ικανά πολιτικά στελέχη με καλές σπουδές και εμπειρία στη διαχείριση οικονομικών και διπλωματικών ζητημάτων. Σε όρους άσκησης πολιτικής θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε «περιστέρια».
Δυστυχώς, όμως, οι «γερακίσιες» αποφάσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Η αδιανόητη ιδέα να σταλούν αστυνομικές δυνάμεις από την Αθήνα προκειμένου να επιβάλουν την τάξη στα νησιά οδήγησε φυσικά σε αποτυχία. Προ του κινδύνου να μετατραπούν η Λέσβος και η Χίος στο αιματοβαμμένο Μπέλφαστ και το Ντέρι της περιόδου των ταραχών της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τη σωστή απόφαση να αποσύρει τις δυνάμεις της τάξης. Και να καλέσει εκ νέου την «άλλη πλευρά» στο τραπέζι του διαλόγου.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να επιλύσει τη δύσκολη εξίσωση που δημιουργεί η έλευση και η παραμονή των μικτών ροών.
Το σίγουρο, όμως, είναι ότι το παρελθόν δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι θα πρέπει να αποφύγει. Αν εισακουστούν και πάλι οι ιέρακες που βλέπουν τη λύση σε ξερονήσια (τύπου Τοκμάκια), η πολιτική ηγεσία θα οδηγηθεί νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα, σε αναδίπλωση.
Η λύση δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες, στην έγκαιρη και πλήρη ενημέρωση των πολιτών, στην προστασία του κράτους-δικαίου, στον σεβασμό του ευρωπαϊκού κεκτημένου και στη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με απλά λόγια, σε πολιτικές που χαρακτηρίζουν τη στάση των «περιστεριών».
