Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Ενώ οι υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες από τις χώρες της Ομάδας του G20 συναντιούνταν στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, οι εκπρόσωποι της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη έλαμπαν διά της απουσίας τους.
Και αυτό, επειδή αντ’ αυτού οι κινεζικές αρχές επέλεξαν να επικεντρωθούν στις εντατικές προσπάθειες συγκράτησης της επιδημίας του κοροναϊού στη χώρα τους, που, εκτός από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των θανάτων και κρουσμάτων, έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση των προβλέψεων για την παγκόσμια οικονομία και έχει αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια αλυσίδα τροφοδοσίας.
Πέρα από το τελικό ανακοινωθέν με τα ευχολόγια και τις καλές προθέσεις όλων των πλευρών ότι πρέπει κάτι να γίνει για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, στη συνάντηση του Ριάντ διαπιστώθηκαν όχι μόνο η απειλή που συνιστά ο κοροναϊός για την παγκόσμια οικονομία, αλλά και τα τρωτά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Και βεβαίως, πάνω απ’ όλα, διαπιστώθηκε πόσο μεγάλες εξαρτήσεις δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση.
Φυσικά, δεν χρειαζόταν να έρθει ο κοροναϊός για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κατά 90% έως 95% εξαρτημένοι από την αλυσίδα προσφοράς της Κίνας όσον αφορά τους κλάδους αυτοκινήτου, φαρμάκου, αεροναυπηγικής και πολλούς άλλους ακόμη. Η σοβαρότητα της κατάστασης έκανε τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ να διαπιστώσει το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή μήπως θα πρέπει να δημιουργήσουμε νέα εργοστάσια, νέα αλυσίδα παραγωγής και να γίνουμε περισσότερο αυτόνομοι και ανεξάρτητοι;
Ερωτήματα έθεσε και ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία: Πώς μπορείς να αντικαταστήσεις μία παγκόσμια αλυσίδα παραγωγής; Εάν έχεις έναν προμηθευτή με περιορισμένες δυνατότητες, που δεν μπορεί να εξάγει, πώς μπορείς να οργανωθείς ούτως ώστε να εξασφαλίσεις μία ισορροπημένη παγκόσμια αλυσίδα προσφοράς;
Και φυσικά ένα σωρό ακόμη ερωτήματα που μπορεί να διατυπώσει ο κάθε πολίτης κάποιας χώρας του G20: Υπάρχει σχέδιο B σε περίπτωση ξαφνικής κρίσης; Kαι τελικά, μέχρι πού μπορεί να φθάσει η παγκοσμιοποίηση; Μήπως οι μεμονωμένες κινήσεις από την κάθε χώρα ξεχωριστά τείνουν σε προστατευτισμό; Οι εμπορικοί πόλεμοι έχουν ήδη εκθέσει τα τρωτά του παγκόσμιου συστήματος παραγωγής.
Η ουσία βρίσκεται στα λόγια της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, ότι χρειάζεται παγκόσμιος συντονισμός για να συγκρατηθεί η εξάπλωση της επιδημίας. Παγκόσμιος συντονισμός όμως δεν υπάρχει. Ακόμη και σε αυτή την κρίσιμη περίσταση, δεν τέθηκε στο τραπέζι κάποιο κοινό σχέδιο, κάποια κοινή ατζέντα ή κάποια συμφωνία. Το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου, ότι οι χώρες του G20 δεσμεύθηκαν «για την ενίσχυση της παγκόσμιας παρακολούθησης της εξέλιξης της επιδημίας», μόνο εφησυχασμό δεν δημιουργεί. Και εμείς, παρά ταύτα, συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τις εκάστοτε αρχές...
