Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το ακραίο χάσμα μεταξύ δύο οικογενειών της Σεούλ. Οι εύποροι, συμπαθητικοί Παρκς και οι φτωχοί, διεφθαρμένοι Κιμ. Οι πάνω και οι κάτω, οι δεύτεροι στην κυριολεξία, στα βρόμικα υπόγεια της κοινωνίας, μόνο με κόλπα θα βρουν εργασία στην απροσδόκητη κινηματογραφική επιτυχία, που ξεκινάει ως κωμωδία και στα μισά ανεβαίνει η ένταση με πολλά δραματικά στοιχεία, προπομπό της τραγωδίας.
«Είναι πλούσιοι, αλλά παρ’ όλα αυτά καλοί», λέει ο πατέρας Κιμ στη σύζυγό του. «Είναι καλοί, επειδή είναι πλούσιοι», λέει εκείνη χλευαστικά, «Αν ήμουν πλούσια, κι εγώ πολύ καλή θα ήμουν».
Οι ανισότητες κόβουν σαν γυαλί και μυρίζεσαι ότι η κατάληξη δεν θα είναι καλή. Όσφρηση, αυτή η διαβολεμένη αίσθηση, που σκίζει το σελιλόιντ και σε πιάνει από τον λαιμό. Όταν ξεχειλίζει το σύστημα αποχέτευσης, όταν η λάσπη καλύπτει το κατώι -κανένας δεν σκέφτηκε «πάμε απόψε να κοιμηθούμε στη λάσπη» όταν ξεκινούσε τη μέρα του, αλλά τώρα κοίτα-, όταν ο πατέρας Παρκ σουφρώνει τη μύτη του, μη μπορώντας να κρύψει την περιφρόνησή του για τη δυσοσμία της φτώχειας.
Όσο κι αν πνίξεις στα αρώματα των ανισοτήτων τα σώματα, η αλήθεια είναι μία. Το πρόβλημα δεν είναι μια οικονομική κρίση, μια φυσική καταστροφή, μια ανατροπή, μια στραβή. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η πίτα, που πιπιλάνε όλοι σαν καραμέλα, είναι ήδη κομμένη στην πιατέλα. Τι κι αν μεγαλώνει, το χάσμα ξεχειλώνει.
Τι να συγκρατήσουμε; «Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο “economicus”, άρα δεν κοιτάζει μόνο το οικονομικό του συμφέρον και κατά συνέπεια δεν τρέχει να εκμεταλλευτεί τα κοινωνικά συστήματα και τη μετανάστευση. Έχει λιγότερο σταθερές ιδέες απ’ ό,τι νομίζουμε. Έχει όμως ένα απόλυτο ευαίσθητο σημείο, την αξιοπρέπεια. Με λίγα λόγια, ένα λάθος που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγουν οι πολιτικοί είναι ο εξευτελισμός».
Μαθήματα από την Εστέρ Ντιφλό, με το Νόμπελ Οικονομίας ακόμη νωπό.
