Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η Ακαδημία χάρισε το σημαντικότερο βραβείο της σε μία «κωμωδία χωρίς κλόουν, τραγωδία χωρίς κακούς», όπως έχει περιγράψει την ταινία «Τα Παράσιτα» ο δημιουργός της Μπονγκ Τζουν-χο, ο οποίος και έγραψε οσκαρική ιστορία. Ο Κορεάτης αφηγήθηκε με μαεστρία την ιστορία δύο οικογενειών στο αντίθετο άκρο του κοινωνικου-οικονομικού φάσματος και κέρδισε τις καρδιές όχι μόνο των κριτικών, αλλά και του κοινού διεθνώς. Οι απόκληροι μπαίνουν στο σπίτι των προνομιούχων, τα συναισθήματα του θεατή απέναντι στους μεν και στους δε εναλλάσσονται και η εξέλιξη της σύγκρουσης στέλνει το δικό της μήνυμα.
Μία άλλη σύγκρουση μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το ντοκιμαντέρ American Factory, που επίσης τιμήθηκε με Όσκαρ, και μας παρουσιάζει την ιστορία Αμερικανών που έχοντας ζήσει την ανεργία, ξαναβρήκαν δουλειά όταν ένας Κινέζος δισεκατομμυριούχος εξαγόρασε «σκουριασμένο» εργοστάσιο μεταποίησης της πόλης τους. Σε πρώτο πλάνο η παγκοσμιοποίηση και ο αντίκτυπός της, οι πολιτισμικές διαφορές, τα δικαιώματα των εργαζομένων, η απειλή της αυτοματοποίησης, τα όσο χωρίζουν και όσα ενώνουν τους δύο «γίγαντες του πλανήτη και τους πολίτες τους.
Τα δύο βραβεία έρχονται σε μία Αμερική που ζει σε προεκλογικούς ρυθμούς, με τις οικονομικές ανισότητες, τις παρενέργειες του ελεύθερου εμπορίου, τις προτεινόμενες «θεραπείες» και γερές δόσεις από ταυτοτικές ανησυχίες να κυριαρχούν στην ατζέντα. Ειναι τα θέματα που κρίνουν την μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών, αλλά και αυτά στα οποία επιλέγει να ποντάρει ο Ντόναλντ Τραμπ πιστεύοντας ότι οι λεγόμενες «ζώνες της σκουριάς» και οι «ξεχασμένοι» θα ανανεώσουν την άδεια παραμονής του στον Λευκό Οίκο. Δεν σταματά να διακηρρύσει ότι έχει τη «θεραπεία απέναντι στα όσα στιγματίζει ως «παράσιτα». Η τέχνη μιμείται τη ζωή, η ζωή ακολουθεί ουτοπίες και δυστοπίες της τέχνης.
