Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το πιο σύντομο ανέκδοτο την τελευταία δεκαετία είναι οτιδήποτε περιέχει τη λέξη «επενδύσεις». Στην αρχή της κρίσης ήταν το επίμονο φλερτ προς κάθε Άραβα, σεΐχη και εμίρη. Το «γεύμα της Ελλάδας με το Κατάρ συνεχιζόταν, αλλά χωρίς… Αστακό», καθώς ήδη από τον Οκτώβριο του 2010 το εμιράτο είχε αποσύρει το ενδιαφέρον του από τη φιλόδοξη τριπλή ενεργειακή επένδυση στη Δυτική Ελλάδα και το Reuters παρωδούσε τις επενδύσεις-φιάσκο στην Ελλάδα σε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Πώληση ακινήτων αλά ελληνικά».
Το 2011 ήταν φρέσκα κουλούρια, γερμανικά. Γερμανοί θα κατέφθαναν με καμιόνια τίγκα στα ευρώ για να επενδύσουν σ’ αυτήν τη γη της επαγγελίας. Ο θεός Ήλιος θα μας βοηθούσε να βγούμε από την κρίση, θα ζέσταινε την αγορά εργασίας, θα ανέτελλε μια εποχή ευημερίας με το μεγαλεπήβολο πρόγραμμα πώλησης ηλιακής ενέργειας.
Με φόρα θα έρχονταν και οι Γάλλοι, που είναι φίλοι μεγάλοι και δεν ξέρω πόσοι άλλοι. Η αγαπημένη χώρα έμεινε με τις προθέσεις, γιατί δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αρχίσει κάποιος να συζητά για μια παραγωγική επένδυση είναι γνωστό από τότε που υπάρχουν επενδυτές. Αξιοποιήσιμες πρώτες ύλες, διαθέσιμο εργατικό δυναμικό, εθνικές υποδομές σε δίκτυα και μεταφορές, πρόσβαση σε γειτονικές αγορές, πολιτική σταθερότητα, ικανοποιητικό νομικό πλαίσιο, ευέλικτος κρατικός μηχανισμός, κάποιοι θα πρόσθεταν και να το είσαι φθηνός, αλλά από τη διεθνή εμπειρία αμφισβητείται διαρκώς.
Δεν έκαναν ουρά οι επενδυτές στα σύνορα, παρότι οι κυβερνήσεις -εντάξει, όχι όλες- είχαν απλώσει την πραμάτεια τους και έκαναν προσθαφαιρέσεις στα κιτάπια τους.
Ιδέες, συζητήσεις και σχέδια επί χάρτου ανακοινώνονταν, αλλά συνωστισμός ευρώ, δολαρίων και πετροδολαρίων δεν καταγραφόταν. Τότε, που η κρίση αποτελούσε επενδυτική ευκαιρία, με τις τιμές σε καθοδική πορεία.
Για την ιστορία, υπήρξαν και αξιόλογες μπίζνες, αλλά μόνο μπίζνες, με ημερομηνία λήξης. Το ζητούμενο είναι επενδύσεις με λύσεις. Στην απασχόληση.
Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς; Ακόμη κι αν δεν έρθουν τα 100 δισ. που τέθηκαν ως στόχος από το Νταβός.
