Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
To Brexit ήταν μία μεγάλη δημοκρατική άσκηση. Οι πολίτες αποφάσισαν το καλοκαίρι του 2016 τι θέλουν και όσο και εάν απογοήτευσε κάποιους το αποτέλεσμα της κάλπης αυτό έπρεπε να εφαρμοστεί. Η λαϊκή βούληση έγινε σεβαστή και η Δημοκρατία νίκησε τονίζουν οι υπέρμαχοι της εξόδου. Είναι δύσκολο να αντικρούσει κανείς τη θέση αυτή.
Βεβαίως τριάμισι χρόνια χάους, αυτοδιαψεύσεων και διάλυσης ορισμένων μύθων ήταν- κατά τη γνώμη της γράφουσας τουλάχιστον- αρκετά ώστε να δοθεί και πάλι ο λόγος τους πολίτες με ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Αυτή η κάλπη δεν ήρθε ποτέ. Ήρθε όμως εκείνη των εκλογών, στις οποίες οι πολίτες και πάλι αποφάσισαν να δώσουν θριαμβευτική νίκη στον άνθρωπο που δεσμεύθηκε να υλοποιήσει το Brexit.
«Για πολλούς ανθρώπους αυτή είναι μια εκπληκτική στιγμή ελπίδας, η στιγμή που δεν περίμεναν ποτέ ότι θα έρθει» είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός σε ομιλία του που μεταδόθηκε μία ώρα πριν την επίσημη αποχώρηση της χώρας δε από την Ένωση και δεσμεύθηκε μια «μεγαλειώδη επιτυχία», «όποια κι αν είναι τα εμπόδια».
Ο Μπόρις Τζόνσον έκανε πραγματικότητα το όραμά του να γίνει ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη Βρετανία από την Ένώση. Αυτή η επιτυχία ωστόσο συνοδεύεται και από την «τιμή» να γίνει ο πρώτος εδώ και 40 χρόνια πρωθυπουργός, που δεν θα μπορεί να επικαλείται σε δύσκολες στιγμές την πίεση των Βρυξελλών, τις στραβές αποφάσεις των τεχνοκρατών της Κομισιόν, τους αυστηρούς κανόνες και τα ασφυκτικά «δεσμά» μίας δυσλειτουργικής, όπως την παρουσίαζε στις ανταποκρίσεις του, οικογένειας.
Στο εξής θα πιστώνεται αποκλειστικά ό,τι καλό συμβαίνει, αλλά και θα χρεώνεται αποκλειστικά τις όποιες αδυναμίες, αστοχίες, στραβοπατήματα, δυσκολίες. Αυτό θα είναι πραγματικά ένα πολύτιμο μάθημα όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά συνολικά για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που διαχρονικά ξεχνούν να εξηγήσουν τα καλά του να είσαι μέλος ενός ισχυρού μπλοκ, αλλά δεν χάνουν την ευκαιρία να επισημάνουν τα άσχημα της συμμετοχής σε μία ένωση με πολλά, πολύ διαφορετικά μέλη: τους περιορισμούς, τις υποχωρήσεις, την γερμανική ηγεμονία ,την αλά καρτ επιβολή κανόνων και τόσα άλλα.
Τις κυβερνήσεις που ακόμη και για ζητήματα, στα οποία δεν έχει λόγο η Ε.Ε., συχνά- πυκνά έδειχναν και δείχνουν προς τις Βρυξέλλες και τους μη εκλεγμένους αξιωματούχους για να δικαιολογήσουν μη δημοφιλείς αποφάσεις. Ήσαν και αυτοί μια κάποια λύσις… Και τώρα τι θα γίνουν χωρίς «βαρβάρους»;
Τώρα η βρετανική κυβέρνηση κέρδισε τον «έλεγχο» που τόσο ποθούσε. Κέρδισε και την αποκλειστική ευθύνη.
