Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Των πιστών και των κοσμικών. Της ευωχίας, αλλά και της δυστυχίας. Τα φωτεινά και τα μελαγχολικά. Των παραμυθιών, αλλά και δύσκολων στιγμών.
Ο καθείς και τα Χριστούγεννά του, που από χρόνο σε χρόνο μπορεί να απέχουν αιώνες. Σενάρια πολλά, εκδοχές κι υποθέσεις άλλες τόσες, ερμηνείες πάμπολλες, αλλά ούτε ο Ντίκενς, ούτε ο Παπαδιαμάντης, ούτε ο πιο καλός κειμενογράφος, της διαφήμισης ζωγράφος μπορούν να συμπληρώσουν τα όποια κενά. Οι απουσίες και οι απώλειες την ίδια γεύση έχουν πάντα και σίγουρα δεν πουλάνε όλες οι ιστορίες, ούτε οι εμπειρίες με ανθρώπους που είναι εδώ, μα λείπουν.
Γονείς με άνοια, συγγενείς που κλειδώθηκαν σε άγνωστη χώρα, φίλοι που από την ομίχλη του μυαλού δεν περιμένουν δώρα. Συνάνθρωποι με ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα νευρολογικά και οι οικογένειές τους, οι φροντιστές τους, οι υποστηρικτές τους, οι υπερασπιστές τους. Γι’ αυτούς οι γιορτές δεν έρχονται με προσδοκίες. Το happy end δεν είναι trend.
Δεν είναι απαραίτητο να πάνε όλα στραβά, μα ακόμη και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι έχει κάτι από γρέζι. Διαβάζω στο site της «Ν» ότι «υπάρχει η πιθανότητα ο βομβαρδισμός ηχητικών και οπτικών ερεθισμάτων να προκαλέσει στον άνθρωπο που ξεχνά, επιθετική συμπεριφορά. Να είστε προετοιμασμένοι να αποχωρήσετε εκτάκτως από το γιορτινό τραπέζι στο οποίο είστε καλεσμένοι ή να ζητήσετε από τους καλεσμένους σας να φύγουν νωρίτερα, αν οι οικοδεσπότες είστε εσείς. [...] Αδιαφορήστε για τις προσδοκίες των υπολοίπων».
Πώς να αδιαφορήσεις, όμως, όταν εκείνος ή εκείνη παλεύουν με τη σκηνοθεσία των σπαραγμάτων μνήμης; Λίγες αναλαμπές, κάπου κάπου παραισθήσεις, φανταστικές καταστάσεις και προκλήσεις, τι νόημα έχει να τους διορθώσεις;
Μην ντραπείς, όμως, γι’ αυτούς. Να ντραπείς για τους αρνητικούς. Εκείνους που δεν κατάλαβαν ακόμη ότι η ασθένεια, η κάθε ασθένεια, σωματική ή ψυχική, σε βρίσκει.
Ακόμη κι ένα ντροπαλό, αχνό χαμόγελο του δικού σου είναι νίκη.
