Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διακόσμηση in progress, «που έχει μέσα της χιλιάδες σενάρια», art installation για σεμινάρια, μελομακάρονα χωρίς αλεύρι, κουραμπιέδες με κους κους, Χριστούγεννα για «φωτισμένους». Ακούς;
Προσωπικά, τρομάζω να ακούσω το κινητό και το ξυπνητήρι, τα γιορτινά μεταμοντέρνα θα ακούσω; Κι όμως, το θέλω χρονιάρες μέρες το λούσο. Δεν ξέρω αν «η εθνική μας φωτίστρια» είπε μπράβο, μα δεν θέλω τη «συζήτηση για το τι είναι ωραίο και το πώς λειτουργεί στον δημόσιο χώρο, και τι σημαίνει Χριστούγεννα στο κάτω κάτω» να προλάβω.
Δε με ενδιαφέρει να επανεφεύρω τα Χριστούγεννα, όπως δεν με ενδιαφέρει να μου αναλύσουν το φαΐ στο πιάτο, πόσο γλυκά παντρεύονται οι υφές, πόσο ακούγεται το φινόκιο και τα φλέικς τζίντζερ, πως στο επιδόρπιο ο πουρές μέλισσας (μέλι, όπως κι αν το πουν) πάει και πόθεν το ζωντανό κρατάει.
Δεν θέλω να μάθω την ιστορία τους. Μου αρκεί η ουσία τους. Δεν θέλω να σπαζοκεφαλιάσω, ούτε να εξεταστώ σε ανάλυση κειμένου και προχωρημένου, να ψάχνω για συμβολισμούς και κρυφούς φωτισμούς.
«Μα δεν πληρώνει ο δήμος, δηλαδή εσύ, αλλά 19 εταιρείες». Και τι μ’ αυτό; Ο δημόσιος χώρος παλεύει με το «τζάμπα ξίδι, γλυκό σαν μέλι»;
Το γούστο του κάθε ιδιωτικού φορέα μπορεί να είναι όποιο θέλει, να προτείνεται, από τον δήμο να εγκρίνεται, να υπόκειται στη δημόσια κρίση και να κηρύσσεται λήξη. Το κούνημα του δάχτυλου είναι αυτό που δημιουργεί σκηνικό. Δεν αφορά πλέον στον στολισμό.
Αυτοί ξέρουν ποια είναι η σωστή αισθητική και το σωστό αίσθημα γιατί «η χαρά της ζωής δεν είναι μόνο μια οικογένεια μαζεμένη γύρω από μία βασιλόπιτα. Εμείς δεν εκφράζουμε έτσι την αισθητική προσέγγιση της χαράς της ζωής, έχουμε μία σύγχρονη προσέγγιση... Υπάρχει μια μανία με ό,τι παλιό».
Υπάρχει και μια άλλη μανία με κάθε νέο, μεταότιναναι, μεταμοντέρνο, υπερτιμημένο. Σαν την μπανάνα του Κατελάν ως έργο αξίας 120.000 δολαρίων στο ετήσιο πανηγύρι ματαιοδοξίας Art Basel Miami.
Σαν την μπανάνα με τη μονωτική ταινία, που κρύβει, μας λένε οι ψαγμένοι, βαθιά ειρωνεία, και ξεφουσκώνει, μεγάλου μέρους της καλλιτεχνικής δραστηριότητας την πομπώδη υποκρισία. Φοβάμαι ότι θα πεταχτούν και θα μας ψιθυρίσουν συνωμοτικά: «Θα σας αρέσει, τελικά».
Και η μπανάνα και τα Χριστούγεννα τα πειραματικά;
