Της Μάρως Βακαλοπούλου
[email protected]
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μία ακόμη φορά στη Βρετανία. Έπειτα από δύο αναβολές του Brexit, οι Βρετανοί προσέρχονται την Πέμπτη στις πρόωρες κάλπες για να εκλέξουν τον πρωθυπουργό στον οποίο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε μετά το δημοψήφισμα του 2016. Μπόρις Τζόνσον λοιπόν ή Τζέρεμι Κόρμπιν;
Η συντριπτική πλειονότητα των δημοσκοπήσεων προεξοφλεί σαρωτική νίκη των Τόρις. Πολιτικοί αναλυτές ωστόσο βάζουν μία παράμετρο, τους νέους, οι οποίοι έκαναν τη μεγάλη ανατροπή το 2017, στηρίζοντας το Εργατικό Κόμμα και στερώντας παράλληλα από το Συντηρητικό την αυτοδυναμία. Υπογραμμίζουν δε, ότι σε μία χώρα όπως η Βρετανία, όπου η τακτική ψήφου (tactical vote) είναι ευρέως διαδεδομένη, δημοσκοπήσεις οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη όλους τους παράγοντες, ίσως να επηρεάζουν εν τέλει και τον τρόπο με τον οποίο θα ψηφίσουν οι πολίτες.
Οι θέσεις εργασίας, η κλιματική αλλαγή και βεβαίως το Brexit είναι όλα ζητήματα τα οποία απασχολούν τους νεαρούς Βρετανούς, ηλικίας 18 έως 24 ετών. Ειδικά η έξοδος της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία στηρίζουν με θέρμη οι μεγαλύτερες γενιές, στη συνείδηση των νέων ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη απειλή στο όνειρό τους να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν ή να εργαστούν στο εξωτερικό. Η αγωνία είναι ίσως πιο διάχυτη στους νεαρούς φοιτητές, πολλοί από τους οποίους ψηφίζουν για πρώτη φορά και οι οποίοι δεν είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν το 2016, στο δημοψήφισμα που μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Για τον λόγο αυτό, και με το «παράπονο» ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους παραμελούν, οι νέοι της Βρετανίας φαίνονται αυτή τη φορά αποφασισμένοι να εισακουστούν με την ψήφο τους.
Το ηλικιακό χάσμα των Βρετανών ψηφοφόρων που στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνεται αρκετά μεγάλο. Στις εκλογές μάλιστα του 2017, το φαινόμενο υπήρξε τόσο έντονο, ώστε σύμφωνα με τη YouGov ο παράγων ηλικία αντικατέστησε τον παράγοντα κοινωνική τάξη ως διαχωριστική γραμμή στη βρετανική πολιτική. Συγκεκριμένα, ποσοστό μεγαλύτερο του 60% των ψηφοφόρων ηλικίας 18 – 29 ετών στήριξαν τότε το Εργατικό Κόμμα, ενώ το 69% των ψηφοφόρων άνω των 70 ετών ψήφισε το Συντηρητικό Κόμμα.
Η μεγάλη αυτή διαφορά οφείλεται εν πολλοίς στην αντίθεση της αντιπολίτευσης τότε αφενός στο Brexit και αφετέρου στην πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης των Τόρις. Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα συνεπώς σε αυτήν την εκλογική μάχη είναι κατά πόσον οι νέοι ψηφοφόροι, οι οποίοι υποεκπροσωπούνται στις δημοσκοπήσεις, θα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη, σημειώνουν οι «New York Times».
Η πρόθεση της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία τούτη την κρίσιμη περίοδο φαίνεται πως υπάρχει, με νέους ψηφοφόρους ηλικίας κάτω των 34 ετών να εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους έως και την τελευταία ημέρα, στις 26 Νοεμβρίου. Τι θα επιλέξουν να ρίξουν στην κάλπη ωστόσο παραμένει άγνωστο, δεδομένου ότι από το 2017 έχουν μεσολαβήσει δύο ολόκληρα χρόνια. Η Τερέζα Μέι δεν είναι πλέον στο τιμόνι των Τόρις, ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν έχει πλέον τη γοητεία του νέου προσώπου στα πολιτικά πράγματα και είναι περισσότερο από σαφές ότι Brexit δεν σημαίνει απλώς ανοίγεις την πόρτα και αποχωρείς από την Ε.Ε.
Σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός ότι υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από τη νέα γενιά των Βρετανών ψηφοφόρων, δεν παύουν να παραμένουν «μειονότητα» συγκριτικά με τους μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους, ενώ υπάρχει πάντα και ένα ποσοστό νέων που δεν προσέρχονται τελικά στις κάλπες. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν κι εκείνοι που έχουν κουραστεί και ταυτίζονται με την άποψη των γονιών τους – και τους Μπόρις Τζόνσον – «να τελειώνουν επιτέλους με το Brexit».
